سرکار مزدک بامداد یک سخنی داشتند که گویا بود و آنهم اینکه زمانیکه مردم به زندگی‌نامه کسی میپندارندنوشته اصلی از سوی سارا
همواره منش او را یکسان و ایستا میبینند, برای نمونه نیچه را که مینگرند میپندارند که کسی به نام نیچه از آغاز تا پایان
زندگی بهمان منش را داشته و بیسار سبک نوشتن را داشته و درونمایه‌یِ سخنش نیز همواره بیسار و بهمان بوده; در واقعیت ولی,
آنچه مزدک یاد میآوراند, این است که منش کسی در زندگی ایستا و یکسان نیست و بهمان فیلسوف بزرگ در ٢٠ سالگی
همان کسی نیست که در ٣٠ سالگی به نوشتن آغازیده و همان کس نیست که در ٧٠ سالگی جان سپرده است.
ازینرو شما هنوز چند سالی به گذشته‌یِ من دارید نگاه میکنید و درباره‌یِ کس دیگری سخن میگویید که من نیستم. دلبستگی
من به این فروم بسیار کمتر از آن است که ارزش همسنجی با آن زمان را بدارد و هم‌اندیشان پیشین من هم‌اندیشان امروز من
نیستند. اگر شما با مهربد چند سال پیش سخن میگفتید هرگز از او نمیشنفتید که بگوید "چه خداباور
باشید چه نه, اهمیتی ندارد", برای او بسیار هم مهم بود که کسی خداباور است یا نه, جوریکه پیوسته
با این و آن گفتگو میکرد و میکوشید همه را به "راه درست" خردگرایی و ناخداباوری رهنمود بسازد.
پاسخ با گفت‌آورد