کژفرنود ملاصدرا در پیش انگاشت او بود، در اینجا یادکرد چند نکته ی دانشیک بایسته است. مغز ما یک چینشنوشته اصلی از سوی یه نفر
از سیناپس‌ها و نورون هایی‌ست که یک پدیده و فنومن ویری را پدید میاورد؛ «من» در مغز یک آبجکت فیزیکی
نیست که جانشینی یاخته های مغزی به چم دگرش آن باشد، به زبان ساده تر جانشینی هر یاخته در درازنای
زمان، شیوه ی چیدمان و "خودآگاهی" کلان مغزی را برهم نمی زند! پس نگارنده‌ی برهان گمان می کرد که "من"
یک آبجکت فیزیکی‌ست که لابد جایی لابلای مغز نهفته است و با جابجایی آن یاخته‌ی ویژه، "من" هم باید دگریسته
شود؛ ناآگاه از اینکه اینها همگی پدیده های "چیدمانی" مغز هستند که با همکاری میلیون ها نورون یک پدیده‌ی کلان
را میسازند. برای نمونه یک چینش ویژه در مغز شما یادمان (حافظه) را پدید میاورد که شاید در یک کوبش این چینش
دگریسته شود و یادمان شما فروبریزد!
این فرنودها دیر زمانی‌ست که ناکارآمد شده اند و شوربختانه هنوز در دانشگاه های ما از سر و کله‌ی آنها آویزان می‌شوند و
این عقاید پارینه سنگی را به مغز دانشجویان چکش می‌کنند.
پاسخ با گفت‌آورد