پدیده ای به نام داریوش سجادی

[Anarchy]

خیر.
ببینید نگرش نویسنده این بود: کسی هست که فرهنگ باختر را دوست دارد، ولی نمیتواند خود را کوچک کند و بگوید بهتر است، پس میگردد دنبال سند (مانند یافتن
سودمندی برای الکل) و کروات را به فرهنگ ایران باستان پیوند میزند. سپس کروات را میزند بی آنکه کوچکترین حسی از پاس داشتن فرهنگ باستان داشته باشد.

اگر چنین کسی باشد، آری میتوان وی را دچار بیماری روانی (بسیار خفیف) دانست.

البته مهربدجان من این چونه ها رو نباید با تو بزنم...باید با همون جناب سجادی بزنم!!! ایشون نگفت کسی...ایشون دو نفر یعنی کشاورز و کوثر رو مثال آورد و بعد نتیجه گیری کلی کرد بدون اینکه حتی قبلش ادعای اونها رو مستند رد کنه!!! در ادامه هم امثال ما ها که کراوات میزنیم همه شدیم عقده ای که باید با روانشناسی بالینی درمان بشیم...

نگرش ایشان فکر میکنم همان روانشناسی داستان بود که نکته ارزنده‌ای هم هست. هر چند من را به هیچ روی متقاعد نکرد که کسان نامبرده مانند نیک‌آهنگ کوثر باخترزده باشند.

من این رو از زرنگی ایشون میبینم...وقتی دروغ و تهمت با کمی واقعیت آمیخته شه پیچیدگی ایجاد میکنه که همه اون درست هست...

رویکرد بالا باخترزدگی در خود دارد.

با اون تعریف شما از باختر زدگی یک دروغ نمیتونه معنی باختر زدگی بده...

جایی از نوشته را میتوانی کوت کنی آنارشی جان که فرهنگ کنونی را برتر دانسته باشد؟

و اینکه جدا از بحث، فرهنگ کنونی ما بد است و خودمان هم این را میدانیم، ولی از فرهنگ عرب بسیار بهتر است، این را نیز میدانیم.

البته به طور واضح جایی نگفته من با شناخت قبلی این رو میگم...ضمنا منظور از فرهنگ کنونی ما فرهنگ عربی یا ایرانی صرف نیست..منظور همین ملغمه ای هست که الان میبینیم..اینجا رو شما دقت کنید:

اصرار اقشاری از جامعه بر شماسازی های نامانوس با فرهنگ بومی در ایران (اعم از زدن کراوات یا ابراز تنانگی بانوان در عرصه خیابان) ریشه در خود باختگی فرهنگی و اختلال شخصیتی دارد

بعد از گذشت بیش از 30 سال از سقوط و انحطاط فرهنگ بیمار دوران پهلوی دیگر خجالت آور است که هنوز مشارالیها نتوانسته اند بر این بیماری تاریخی غلبه کنند و زننده است چنین توجیهاتی از ایشان در حسرت پوشیدن و بالیدن به یک تکه پارچه را استماع کردن!

راه حل چنان مبتلایانی قبل از داغ و درفش و گزمه و داروغه و مُفتش، توسلی منطقی و اجتناب ناپذیر به روان شناسی بالینی است. درمانی که هر چند 30 سال تاخیر داشته اما هنوز هم برای انجام آن فرصت و حجت باقی است.