من هم دقیقن منظورم همین ندانستن انگیزشهای طرف مقابل است.حتمن لازم نیست طرف کلاه بردار باشد،میشود واقعن همدیگر را دوست بدارید ولی بعدن بسادگی این حس از بین برود.یا انگیزشهای طرف مقابل ناخودآگاه باشد.مساله اینجاست که آیا میشود چیزهایی را با کسی شریک شد که بعدن اگر دوستی از میان برود طرف مقابل بتواند با استفاده از همین دانسته ها به شما آسیب بزند یا فرد سومی از آن سو استفاده کند.الان که مردهای 30 ساله هم زیر بار ازدواج نمیرند باین سادگی.
البته مورد مناسب پیدا بشه خوبه ازدواج ولی در ایران جوریه که ادم باید زندگیش رو قمار کنه واقعن.در حالی که با زندگی مدرن و قوانین عقلانی میشه زندگی رو خیلی راحتتر کرد.واقعن باید کسی مغز خر خورده باشه که زیر بار مهریه ای بره که میدونه دار و ندارش رو که باید بزاره هیچ تا آخر عمر هم ممکنه نتونه اون رو پی بده،یا یه دختر حاظر بشه کاملن وابستگی مالی به طرف مقابل باشه.بنظر من اصلن همین چیزهای مالیه که گند میزنه تو رابطه ها.وگرنه دونفر با هم خوشحالند با هم زندگی میکنند.با هم خوشحال نیستن و اذیت میشن زندگی نمیکنن.
پاسخ با گفت‌آورد