ازدواج

[sonixax]

حالا که میلاد این بحث رو پیش کشید،منم یسوال مرتبط دارم.بنظر شما چقدر جا داره انسان به بقیه اعتماد کنه.مخصوصن که پیش بینی آینده و انسانها سخته.مثلن تو همین عشق و ازدواج،واقعن میشه یکنفر دیگه رو در همه زندگی شریک کرد یا باید شراکت محدود باشه و مسائل اساسی رو برای خودت نگه داری؟

با آمار طلاق بالای هفتاد درسد چگونه می‌شود اعتماد کرد؟

به نظر من همه چیز بستگی به طرفین داره - آمار بالای طلاق دلایل خیلی زیادی داره - مثلن در جوامع سنتی مثل ایران فرهنگ عقبمانده و به عبارتی پاچه کردن دو طرف به هم چنین آماری رو بوجود میاره . در جوامعی مثل جامعه آمریکا هم بیشتر به این خاطره که طرفین به خاطر مسایل مادی با هم ازدواج میکنند .

دختر دایی خود من ، بعد از ۱۴ سال دوستی با دوست پسرش و با هم زندگی کردن زیر یک سقف با هم ازدواج کردند و زندگی خیلی خوبی هم دارند - یعنی هنگام ازدواج خیلی خوب همدیگه رو میشناختند و به همین دلیل فکر میکنم که تا آخرش در کنار هم به خوبی و خوشی و سلامتی زندگی کنند .

به شخصه اگر کسی باشه که واقعن بهش علاقه داشته باشم (که البته تا حالا همچین کسی رو پیدا نکردم) از اینکه بخوام برای همیشه باهاش زندگی کنم هیجان زده میشم - البته افراد همه با هم فرق میکنند و طرز فکر های متفاوتی هم دارند .

من فکر میکنم که میشه به اشخاص اعتماد کرد ، یعنی باید اعتماد کرد . اگر آدم با یک عینک بد بینی به چشم و به صورت خیلی محافظه کار زندگی کنه در حقیقت زندگی خودش رو خراب کرده . البته ساده لوحی رو هم قبول نمیکنم بلکه آدم باید در رفتارش اعتدال داشته باشه .

منتها من هنوز منظور راسل رو از مسایل اساسی متوجه نشدم !آیا منظور مسایل مادی هست ؟ اگر منظور این جور مسایل هست خود من ترسی به خاطر از دست دادن اموال ندارم . چون قبلن یک بار همه چیزم رو از دست دادم و الان خیلی بیشتر از قبل دارم و در آینده حتمن خیلی بیشتر از امروز خواهم داشت و اگر نه یک بار بلکه صد بار دیگه هم اگر همه چیزم رو از دست بدم میدونم که میتونم دوباره همش رو بدست بیارم و حتا بیشترش رو . پس اگر بر فرض مثال در یک رابطه ی زناشویی شخصی بیاد و اموال من رو ازم بگیره ناراحت نمیشم و این مساله باعث بد بینی من نسبت به بقیه هم نمیشه .

ولی با همه اینها به نظر من انسان نیاز داره که به نزدیکانش اعتماد کنه کسانی که نمیتونند به دیگران اعتماد کنند به نظر من سلامت روانی ندارند . اعتماد نکردن به همسر که دیگه جای خود دارد .

[Mehrbod]

ولی با همه اینها به نظر من انسان نیاز داره که به نزدیکانش اعتماد کنه کسانی که نمیتونند به دیگران اعتماد کنند به نظر من سلامت روانی ندارند . اعتماد نکردن به همسر که دیگه جای خود دارد .

نیاز داشتن فرنود خوب بودن آن نمی‌شود. البته اعتماد خوب است، ولی در ریشه پایه هر رابطه‌ای سود دو-سویه بیشتر نیست. زمانیکه این سودمندی از میان برود، وفاداری دیگری نیز از میان خواهد رفت.

دشواری آنجا پیش می‌آید که ما نمی‌توانیم انگیزه‌های دیگران را بفهمیم. انگیزه‌های دیگری می‌تواند بسیار ساده مانند پول بوده و یا بسیار پیچیده و
درک‌ناپذیر مانند ویژگی‌های شخصیتی باشد؛ از آنجاییکه ما نمی‌توانیم این انگیزه‌ها را درست بشناسیم، پس نمی‌توانیم اعتماد کامل و بدون قید و بند هم بکنیم.

من فکر میکنم که میشه به اشخاص اعتماد کرد ، یعنی باید اعتماد کرد . اگر آدم با یک عینک بد بینی به چشم و به صورت خیلی محافظه کار زندگی کنه در حقیقت زندگی خودش رو خراب کرده . البته ساده لوحی رو هم قبول نمیکنم بلکه آدم باید در رفتارش اعتدال داشته باشه .

واقع‌بینی بهتر است.

[sonixax]

نیاز داشتن فرنود خوب بودن آن نمی‌شود. البته اعتماد خوب است، ولی در ریشه پایه هر رابطه‌ای سود دو-سویه بیشتر نیست. زمانیکه این سودمندی از میان برود، وفاداری دیگری نیز از میان خواهد رفت.

همان واقع بینی بدون اعتدال کار را خراب میکند .

دشواری آنجا پیش می‌آید که ما نمی‌توانیم انگیزه‌های دیگران را بفهمیم. انگیزه‌های دیگری می‌تواند بسیار ساده مانند پول بوده و یا بسیار پیچیده و
درک‌ناپذیر مانند ویژگی‌های شخصیتی باشد؛ از آنجاییکه ما نمی‌توانیم این انگیزه‌ها را درست بشناسیم، پس نمی‌توانیم اعتماد کامل و بدون قید و بند هم بکنیم.

به همین دلیل است که یک بازه زمانی نیاز است تا طرفین نسبت به هم شناخت کافی پیدا کنند . البته نه مثل نامزدی ایرانی ها چند ماه !

واقع‌بینی بهتر است.

به نظر من واقع بینی هم اگر بیش از حد باشه تبدیل میشه به بد بینی .

[Mehrbod]

به همین دلیل است که یک بازه زمانی نیاز است تا طرفین نسبت به هم شناخت کافی پیدا کنند . البته نه مثل نامزدی ایرانی ها چند ماه !

روی تجربه من شناخت چندین ساله هم به جایی نمی‌رسد. از سوی دیگر حتی اگر دو آدم یکدیگر را بگوییم 100% هم شناخته،
از آنجاییکه با گذر زمان هر دو تغییر کرده، پس از چند سال دو آدم گوناگون خواهیم داشت که اگر زمانی ‌هم یکدیگر را می‌شناخته‌اند، اکنون دیگر نمی‌شناسند.

به نظر من واقع بینی هم اگر بیش از حد باشه تبدیل میشه به بد بینی .

به گمانم در تعریف واقع‌بینی به دشواری برخورده‌ایم. واقعی‌بینی اگر زیاده از اندازه یا کمتر از اندازه باشد دیگر واقع‌بینی نیست!

واقع‌بینی به اندازه و هر چه نزدیکتر به واقعیت بیرونی است. هر چیز دیگر یا خوش‌بینی است یا بدبینی.

---------- ارسال جدید اضافه شده در 04:09 am ---------- ارسال قبلی در 04:06 am ----------

خبر دارم ، ازدواج آلمانی ها معمولن به این خاطر دوام نمیاورد چون که مثل سگ هستند
آمریکایی ها هم بیشتر به این خاطره که به خاطر موارد مادی با هم ازدواج میکنند .
ایران هم که .... اصلن ایران رو ولش کن

کجایی‌ها دوام می‌آورد؟

تازه ازدواج در ایران برای دختر ها گران تر هم تمام میشود ، چون طبق قوانین مزخرف اسلامی به این راحتی ها نمیتواند جدا بشود .

آن قدیم بود. این روزها در کنار مهریه و .. حق طلاق و جدایی هم قانونی گرفته می‌شود.

[Mehrbod]

دختر دایی خود من ، بعد از ۱۴ سال دوستی با دوست پسرش و با هم زندگی کردن زیر یک سقف با هم ازدواج کردند و زندگی خیلی خوبی هم دارند - یعنی هنگام ازدواج خیلی خوب همدیگه رو میشناختند و به همین دلیل فکر میکنم که تا آخرش در کنار هم به خوبی و خوشی و سلامتی زندگی کنند .

آمار طلاق در آلمان: 40 درسد (چهار نفر از میان ده نفر)

آمار طلاق در آمریکا: 50 درسد (پنجاه پنجاه)


www.divorcemag.com/statistics/statsWorld.shtml
http://www.divorce.com/article/world...rce-statistics



در همین راستا:

آمار طلاق ایران شاید به 100% برسد :

Although Iran is not found on current lists of countries with high divorce rates, it seems the country may possibly have the highest divorce rate in the world today. A study released by a research group at Shahid Beheshti University in Tehran earlier this month reports that the divorce rate in Iran could be as high as 90% among couples who marry by choice as opposed to more traditional arranged marriages. The split between traditional arranged marriages and more modern “love” marriages is larger than you might think though, with just 15% of marriages in Iran today being arranged and supervised by the parents of the bride and groom. The other 85% of marrying couples in Iran do so without parental supervision and choose their mates on their own.


http://www.divorce.com/blog/iranian-...te-may-hit-100

اکنون اگر خیلی احساس خوشبختی و خوش‌شانسی می‌کنید، این گوی و میدان