این «نقد» جناب مزدک هم که «نقد» نیست، اساسا هدف ما از بازی نابودی سیستمی‌ست که در ذات خود از ما بیزار است و برای باخت ما طراحی شده. سوال اینست که آیا بیرون کشیدن و در کناره‌ها به نظاره نشستن و دنبال کردن اشتیاق و امیال و آمال شخصی بهتر است(ژاپن)، یا روی آوردن به بازی و از درون به تخریب آن مشغول شدن(جامعه‌ی سیاه‌پوستان آمریکا). ما نه فقط می‌دانیم که سرنوشت گرایش عمومی به بازی چیست، بلکه بابت آن امیدواریم و به قصد رسیدن به «کابوس» شما آنرا اتخاذ کرده‌ایم!
گمان من اینست که جامعه‌ی خیلی پیش از آنکه حتی اقلیتی درخور بخواهند به چیزی شبیه بازی برسند بر اثر تضادهای درونی از هم می‌پاشد و نظم نوینی حاکم میشود. اما حتی اگر چنان هم نشود و سیستم باقی بماند بدیهی‌ست که عده‌ی کافی به بازی یا هدونیسم نمی‌گروند، اینها در ذات خود نیهیلیستی و توام با انکار بخشهایی از زندگی هستند که بسیاری کسان مشتاق به رها کردنشان نیستند. به جای آن بی‌کنشی و دوری گزیدن از سیستم باب میشود.
پس دوستان اگر «انتقادی» هم دارند باید آنرا متوجه شرایط اجتماعی بکنند که در آن بازی و بازیکن سود مستقیم و غیرمستقیم بیشتری می‌برند و از کسانی که به سیستم مطلوب رفقا متعهد هستند سرنوشت مطلوب‌تری دارند، شرایطی که بطور سیستماتیک بازیکن تولید می‌کند.
پاسخ با گفت‌آورد