دیرزمانی است که می‌بینم واژه‌ای مانند Farsi در برابر Persian و
واژگانی همچون Iran و Iranian برای اشاره به Persia و ما «ایرانیان» بکار می‌رود.
در این جستار به این می‌پردازیم که این شیوه نگارشی چرا بی‌اندازه خطرناک و
آسیب‌رسان است و چرا، تا همه واژگان درست‌تر از یاد‌نرفته‌اند، جلوی پیشروی آن را بایستی گرفت.
نخستین چیزی که بایستی گفت این است، در ذهن مردم غرب، Persia و Persian بسیار به یکدیگر نزدیک می‌باشند، یکی نام کشور و
میهن ما و دیگری نام زبان رسمی ما است. یکی از دشواری‌هایی که پس از دگرگونی نام کشور ما از Persia به Iran در زمان رضا شاه
درست شده است این است که نام Iran در ذهن یک آدم انیرانی و خارجی، در رده کشورهایی مانند Iraq به شمار می‌رود تا کشوری مانند Persia.
در این زمینه من می‌توانم از تجربه‌های شخصی خودم با خارجی‌زبانان بگویم و اینکه این امر تا اینجا پیش رفته است که اگر
شما به یک خارجی بگویید Iran همان Persiaایی است که در کتاب‌های تاریخ درباره‌اش خوانده است، وی را شگفت‌زده می‌کنید.
Iran می‌بایستی همواره و همیشه در جایگاه و رده نامی خودمانی و از آن ایرانیان می‌ماند که مردم کشور برای جداسازی خود و دیگران بکار ببرند.
برای نمونه آلمانی‌ها برای اشاره به کشور خود می‌گویند Deutschland و زبان خود را نیز Deutsch می‌خوانند، اما کشورهای دیگر ایشان را Germany دانسته و زبانشان را
German می‌دانند. نامی که مردم یک کشور روی خود می‌گذارند و نامی که در گذرای تاریخ و از سوی دیگر کشورها گذاشته میشود، دو نام بسیار دگرسان بوده و نمی‌بایستی هیچگاه، آن دو را یکی گرفت.
هر آینه، از آنجاییکه نام کشور ما چه دوست باشیم و چه نه از Persia به Iran دگرگون شده است، نبایستی بگذاریم که نام زبان ما نیز از Persian که بسیار به
Persia نزدیک بوده و هر آدمی با هر بهره هوشی وابستگی آن با Persia می‌فهمد را، با واژه من‌درآوردی Farsi که عربی شده «پارسی» خودمان باشد، جایگزین کنیم.
پاسخ با گفت‌آورد