عرفان چیست؟

[Rationalist]

خوب برادر من هر گردی که گردو نیست بین ادعای عرفان با رسیدن به عرفان فاصله بسیار است .البته چنان که بیان کردم گستره عرفان بسیار وسیع است و هر کسی در مسیر تزکیه نفس و دیگر خواهی قرار گیرد در سلوک عرفانی قرار دارد و این حقیقت میتواند مراتب بسیار داشته باشد .پس اکثر حق خواهان را میتوان سالک نامید ولی اطلاق واژه عرفان که مرتبه با لای خود شناسی و به طبع ان خدا شناسی است را نمیتوان به راحتی بر کسی بار کرد و بنده بعد از ۴۰سال هنوز در زندگی با عارف در سطح پایین ان هم برخورد نداشته ام مضاف بر این که عارفان حقیقی معمولا ناشناس هستند و چنان زندگی معمولی و عادی دارند که کسی نمی تواند انان را شناسایی کند زیرا خود ان گمنامی یکی از سلوک بسیار سخت عرفان است که انسان را به اخلاص میرساند پس قاعدتا انان گم نام هستند مگر اینکه در مسیر سلوک خود احساس کنند وظیفه ارشاد عمومی داشته باشند البته این مرتبه در زمانی است که شخص کاملا از مرتبه جلب توجه و نام و ننگ گذشته باشد و اقبال و ادبار و خوش ایند و بد ایند دیگران برای او یکسان باشد و فقط ادای وظیفه مد نظر او باشد .
از نام چه گویی که مرا ننگ زنام است /وز ننگ چه پرسی که مرا نام ز ننگ است
درپایان یک شاخص کلی برای شناخت عرفا در سطح بالا را میتوانم برای شما بیان کنم و ان اینکه شخص به راحتی قادر باشد از جان .مال ،اعتبار ،علم و هر چیز با ارزشی بگذرد و اگر کسی واجد این صفت نباشد یا کذاب است و یا هنوز به مراتب بالا نرسیده

بر این اساس، در پی عارفان بودن سودی ندارد. زیرا یافتن عارف واقعی گویا تقریبا ناممکن است!
از طرفی دیگر، با توجه به سخن خودتان، وجود یا عدم وجود عارفان، چندان اهمیتی هم در این جهان ندارد.
زیرا ناشناس هستند و زندگی عادی دارند و اگر هم به میدان میایند به خاطر توهم پیامبرگونه شان(ارشاد عمومی) می باشد.

به احتمال زیاد حدس شما درست است چون در حقیقت بین عرفان نظری و فلسفه تفاوتی ذاتی نیست به عبارت دیگر عرفان در سطح نظری به فلسفه میرسد و از نظر عملی به اخلاق در اوج خود منجر خواهد شد

حتی اگر هم عرفان براستی همچون فلسفه در انتها آدمی را به حقیقت برساند، جنبه ی شخصی و منحصر به فردی دارد. و چنانچه بیان داشتم، به شدت، خطر خودفریبی و گمراهی در آن وجود دارد.
در حالیکه فلاسفه ایده هایشان را به وسط میدان آورده و به دست تیغ نقادی خرد می سپرند. آنها در نوشته های خود و زیستن عملی شان در اجتماع مردم، با فهمیده نشدن، توهین و گاهی زندان و شکنجه رو به رو می شوند. و در نهایت هم در راه حقیقت جان می دهند.

با احترام

[حق گرا]

بر این اساس، در پی عارفان بودن سودی ندارد. زیرا یافتن عارف واقعی گویا تقریبا ناممکن است!
از طرفی دیگر، با توجه به سخن خودتان، وجود یا عدم وجود عارفان، چندان اهمیتی هم در این جهان ندارد.
زیرا ناشناس هستند و زندگی عادی دارند و اگر هم به میدان میایند به خاطر توهم پیامبرگونه شان(ارشاد عمومی) می باشد.





حتی اگر هم عرفان براستی همچون فلسفه در انتها آدمی را به حقیقت برساند، جنبه ی شخصی و منحصر به فردی دارد. و چنانچه بیان داشتم، به شدت، خطر خودفریبی و گمراهی در آن وجود دارد.
در حالیکه فلاسفه ایده هایشان را به وسط میدان آورده و به دست تیغ نقادی خرد می سپرند. آنها در نوشته های خود و زیستن عملی شان در اجتماع مردم، با فهمیده نشدن، توهین و گاهی زندان و شکنجه رو به رو می شوند. و در نهایت هم در راه حقیقت جان می دهند.

با احترام

بادرود

چنانکه بیان شد عرفان عرصه ای گسترده به پهنای کل زندگی بشریت در تمام جنبه ها دارد و تمام تلاش من هم همین است که به جای جستجوی بیرونی به جستجوی درونی معطوف گردیم و عرفا را انسانایی عجیب و غریب نپنداریم هر کس به هر میزان که بر عالم خود خواهانه چیره شود به همام میزان یک پله صعود کرده است ولی یک نکته در این سلوک بسیار مهم است و ان اینکه در نظام خلقت داشته های ما با هم برابر نیست و همین مایه اولیه باعث میشود که قضاوت در اینکه چه کسی در مرتبه بالاتری قرار دارد ناممکن میشود زیرا اساس خلقت چه در عالم ماده و چه در عالم مجردات بر اختلاف و تفاوت استوار است و اگر اختلاف نباشد هیچ حرکت و کمالی د رعالم میسر نمی شود لذا ما در تمام عرصه ها تفاوت استعدادی داریم و به تناسب ان اختلاف گرایشی و به تبع ان جهت گیریها و اعمال متفات خواهیم داشت که از اینجا وارد مقوله جبر و اختیار میشویم به این معنی که عالم انسانی عالم جبر شکنی است و میزان این جبر شکنی باز به داشته ها و استعدادهی درونی برمیگردد لذا ای بسا یک انسان که اجبارهای درونی و بیرونی به خود خواهی دارد و مدام با این گرایشات جبری در مقابله است و عملا معمولا شکست میخورد و دستاورد اندکی دارد و در عوض شخص دیگر با تکیه به استعداد درونی و گرایشات به دیگرخواهی و محیط مناسب به راحتی در این حوزه رشد کرده و دستاوردهای چشمگیری دارد هر گز در نظام هستی خروجی و دستاورد این گونه افراد با افراد از نوع اول به هم مقایسه نمی شود بلکه دستاورد هرکس با توجه به داشته های درونی و بیرونی او مقایسه میشود و این قانون به طور نرم افزاری بسیار پیچبیده در نظام هستی اعما ل میشود .
ذکر این نکته به دو دلیل بود اول به خاطر اینکه ظاهر افراد گویای مرتبه وجودی حقیقی افراد نیست دوم اینکه اگر احیانا از نوع گروه دوم هستید گمان نکنید که با وجود تلاش در نفی خود نتیجه چندانی نگرفته اید نا امید شوید و یا اگر در زمره گروه اول هستید به خود غره شوید که در مرتبه بالایی قرار دارید بنابر این در این مکتب نیازی نیست به دنبال عارف باشید بلکه انچه مهم است این است که همواره در طول زندگی به دنبال جبر شکنی و گرایشات مخالف دیگرخواهی و خروج از خود باشید که در پست قبلی به نمونه های از ان اشاره شد و اگر خوب در این مقوله ریز شوید خود متوجه میشوید که سراسر عمر ما در درونمان عرصه یک جنگ دائمی بین دو گرایش خو دخواهی و خروج از خود خواهی و دیگر خواهی است .

در مورد مطلب دوم که در خصوص فلاسفه بیان شد از نگاه ما چنین فیلسوفانی که در راه جهل ستیزی و مبارزه با ستم اجتماعی قدم برمیدارند خود به معنی واقعی کلمه واجد مرتبه ای از عرفان هستند زیرا حق طلبی و مبارزه با ستم و جهل چنان در پست قبلی اشاره شد خود عین حق طلبی است و حق طلبی مرتبه ای از عرفان حقیقی است و از همین جا است که بنده دانشمندان طبیعی را نیز که در مسیر کشف علوم مادی هستند و در حقیقت پرده های جبری جهل بر عالم ماده را میدرند و کسب ان لازم سختی های کسب علم است و لاجرم به نوعی از نفی خود منجر میشود خود به خود مرتبه ای از عرفان محسوب میشود منتها مرتبه نازل ان زیرا در اینجا این نفی خود امیخته با نوع دیگر از خود خواهی است و ان شهرت و نام اوری است ولی از انجا که نتیجه ان به خدمت به خلق منتهی میشود باز هم مرتبه ای از دیگر خواهی محسوب میشود که خود بحثی مجزا است
با سپاس