زبان عربی توانایی واژهسازی اش بخوبی زبانهایِ هندواروپایی نیست, از چند رو:
١. پوشش نداشتن همهیِ واتها: نبود پ, ژ, گ, چ دردسرآفریناند, هم در وامواژهها, چم در واژهسازی. برای نمونه,
وامواژهیِ «گوگل» در عربی دردسرآفرین است چون هم جوجل میشود, هم غوغل, هم کوکل و هر سه نیز به کار میروند!
٢. در عربیک یک شماری کالبد آهنگین برای واژهسازی بیشتر نیست, برای نمونه مکتب از کتب نام
جایگاه است, هنگامیکه در پارسی که زبانی ونداوند (aggultinative) باشد میشود دبیر+ستان, آموزشگاه و جزآن.
٣ّ. جاهاییکه عربی ناچار از واژهسازی میشود آنرا آموده (ترکیب شده) میآورد, برای نمونه در پارسی
میشود «پُست ِ هوایی» را «هواپست» کوتاهتر, ولی عربی نمیتواند و تنها «پُست ِ هوایی» را پوشش میدهد.