ادبیات سکولار

[Russell]

مگر نخستین مورد، دیگر مورد‌ها خود به خود سکولاریستی هستند:

• خدا رحمت کند
• امیدوارم غم آخرتان باشد
• تسلیت ما را بپذیرید
• ما را در غم خود شریک بدانید
• برایتان آرزوی صبر و سلامتی دارم
• برای شما و خانواده‌ گرامی‌تان آرزوی صبر و شکیبایی دارم
• روانشان شاد باشد
• بقای عمر شما باشه

مقصود من عبارات غیر رسمی و خودمانی هستند که بتوانند احساسات را منتقل کنند.
در گفتمان غیر رسمی بسیاری از موارد بالا را نمیتوان غیر سکولار بیان کرد.
مثلاً:روانشان شاد میشود روحش شاد.
آرزوی صبر و سلامتی برای شما دارم میشود،انشالله خدا بشما صبر بده
این مشکل در زبان انگلیسی هم تاحدودی هست،البته اصطلاح رایج I'm sorry است که من بسیار دوست میدارم.ولی مثلاً در مورد همین فوت هیچنز این مساله باز با عبارات مثلی rest in peace ,... خود را نشان میداد.
ولی اگر مثلاً با کسی صحبت میکنید و او یادی از فرد فوت شده ای میکند جز خدا بیامرزتش و روحش شاد عبارت متداولی وجود ندارد،نمیتوانید بگویید برای شما آرزوی سلامتی دارم یا بقای عمر شما باشد.
من چند باری در مجالس ختم دفت کرده ام،واژگان متداول همه اش حول خدا و روح و بهشت و تقدیر و این موهومات میگردد.
بقای عمر شما باشد و غم آخرتان باشد تنها واژگان نسبتاً خوبی هستند که بندرت استفاده میشوند.

البته در زبان فارسی این مشکل معنی نامناسب واژگان غیر رسمی و حتی رسمی بسیار بیشتر است،مثلاً نوکرم و چاکرم و یاعلی و... در حال و احوال کردنها.
در اکثر گفتمان متداول واژگان کاملاً خالی از معنی هستند،شما باید بین غیر رسمی صحبت کردن و انتخاب درست کلمات یکی را انتخاب کنید

[Mehrbod]

مقصود من عبارات غیر رسمی و خودمانی هستند که بتوانند احساسات را منتقل کنند.
در گفتمان غیر رسمی بسیاری از موارد بالا را نمیتوان غیر سکولار بیان کرد.
مثلاً:روانشان شاد میشود روحش شاد.
آرزوی صبر و سلامتی برای شما دارم میشود،انشالله خدا بشما صبر بده
این مشکل در زبان انگلیسی هم تاحدودی هست،البته اصطلاح رایج I'm sorry است که من بسیار دوست میدارم.ولی مثلاً در مورد همین فوت هیچنز این مساله باز با عبارات مثلی rest in peace ,... خود را نشان میداد.
ولی اگر مثلاً با کسی صحبت میکنید و او یادی از فرد فوت شده ای میکند جز خدا بیامرزتش و روحش شاد عبارت متداولی وجود ندارد،نمیتوانید بگویید برای شما آرزوی سلامتی دارم یا بقای عمر شما باشد.
من چند باری در مجالس ختم دفت کرده ام،واژگان متداول همه اش حول خدا و روح و بهشت و تقدیر و این موهومات میگردد.
بقای عمر شما باشد و غم آخرتان باشد تنها واژگان نسبتاً خوبی هستند که بندرت استفاده میشوند.

البته در زبان فارسی این مشکل معنی نامناسب واژگان غیر رسمی و حتی رسمی بسیار بیشتر است،مثلاً نوکرم و چاکرم و یاعلی و... در حال و احوال کردنها.
در اکثر گفتمان متداول واژگان کاملاً خالی از معنی هستند،شما باید بین غیر رسمی صحبت کردن و انتخاب درست کلمات یکی را انتخاب کنید

فرآیند خودمانی کردن گفته در زبان شیرین پارسی:

• امیدوارم غم آخرتان باشد
• غم آخرت باشه
• دوستم غم آخرت باشه

این مرز خودمانی کردن برای واژه‌های نه چندان محاوره‌ای و گفتاری است.

خودمانی کردن:

• گویش و لهجه بومی را بکار گرفتن (در تهران: آخرتان -> آخرتون)
• آوا و لحن : تاکید (استرس) نداشتن روی واژه‌ها و واگویش آن‌ها: اگر یک واژه نه چندان آشنا به شیوه‌ای بیان شود که گویی یک واژه روزمره است، شنونده به سادگی روزمرگی آن را می‌پذیرد مگر آنکه واژه بحث‌برانگیر و یا بسیار ناآشنا باشد. واژه‌های که با این شیوه ردکردنی هستند: (پارسی به جای فارسی؛ پایه‌ای به جای اساسی؛ پیشروی به جای جلو رفتن و ..)

هر آینه رسمی بودن یا نبودن یک واژه از دو فاکتور ریشه می‌گیرد:

• جایگاه طبقاتی کسانی که آن واژه را بکار می‌برند: (استفتاءات جنسی-> جایگاه طبقاتی آخوند؛ بر و بکس (خیابانی)؛ ..)
• تعداد زمان‌هایی که شنونده آن واژه را در گفتگوهای روزمره می‌شنود. به ترتیب از زیاد به کم: گرداندن، گردوندن، چرخوندن؛ برای، واسه؛ نگریستن، نگاه کردن، دیدن؛ چگونه، چجوری و ...)

که هر دو با بکارگیری واژگان و با گذر زمان به سوی دلخواه خواهند رفت. اگرچه در هر حالتی،
بکار گرفتن یک واژه ناآشنا اندکی عجیب خواهد بود و تنها راه آن نیز بکارگیری بیشتر و پافشاری است.




اما واژه "روح"، تا آنجاییکه من می‌دانم روح همان تازی روان است و لزوما پیوندی به روح شبح‌وار سپید رنگی که در فیلم می‌بینیم ندارد.
روان در حقیقت همان چیزی است که به کالبد و جسم آدمی زندگی می‌بخشد و می‌توان آن را نرم‌افزار مغز در نگر گرفت.

اکنون در جمله‌ای مانند روحش شاد ما به جاودانگی روح اشاره می‌کنیم که به جای آن می‌توانیم از جمله‌های زیر سود ببریم:

• یادش شاد/نیک
• خاطره‌اش هنوز زنده است
• انگار همین دیروز بود که اینجا بود
• همیشه لطف داشت
• همیشه به یادشم
• ...

در نهایت اینکه همه اینها به خودباوری سخنگو برمی‌گردد. اگر با اعتماد به نفس بالا و به شیوه خودتان سخن
بگویید، دیگران نه تنها از اندکی عجیب و ناآشنا بودن آن نمی‌ترسند که بلکه، تلاش در پیروی و یادگیری آن هم می‌کنند.

[Theodor Herzl]

پیشنهاد می‌کنم به مراسم ختم رفتید به بستگان بگویید که الان عزیز شما رفته است و آن طرف هم هیچی‌ نیست، غصه خوردن و سر قبر رفتن هم وقت حرام کردن است . من خودم که مردم وصیت کردم جسدم را به دانشگاه تورنتو بدهند برای تحقیقات علمی‌.

---------- ارسال جدید اضافه شده در 08:59 am ---------- ارسال قبلی در 08:56 am ----------

البته قسمت اول جمله بالا جدی نبود ، این حرف را در مراسم ختم نزنید ، مثل همیشه طرف یک دزد هم باشد در ختم همه سعی‌ میکنند بگویند چه جوان مردی بود ، به همه خوبی‌ کرد از این حرف‌ها ، بهترین جمله شاید این باشد که بگویید : " امیدوارم زود تر از این غم رها بشوید یا من رو هم شریک درد خودتون بدونید."

[Mehrbod]

پیشنهاد می‌کنم به مراسم ختم رفتید به بستگان بگویید که الان عزیز شما رفته است و آن طرف هم هیچی‌ نیست، غصه خوردن و سر قبر رفتن هم وقت حرام کردن است . من خودم که مردم وصیت کردم جسدم را به دانشگاه تورنتو بدهند برای تحقیقات علمی‌.

---------- ارسال جدید اضافه شده در 08:59 am ---------- ارسال قبلی در 08:56 am ----------

البته قسمت اول جمله بالا جدی نبود ، این حرف را در مراسم ختم نزنید ، مثل همیشه طرف یک دزد هم باشد در ختم همه سعی‌ میکنند بگویند چه جوان مردی بود ، به همه خوبی‌ کرد از این حرف‌ها ، بهترین جمله شاید این باشد که بگویید : " امیدوارم زود تر از این غم رها بشوید یا من رو هم شریک درد خودتون بدونید."

البته این هنوز رسمی بود. آنچه مد نظر راسل بود فکر می‌کنم مانند این است که یکی از بستگان دوست نزدیک شما مرده باشد و بخواهید با این دوست خود همدردی کنید.
در اینجا نمی‌شود گفت «در غم خود مرا شریک بدان ای دوست» مگر آنکه برگشته باشیم به زمان حافظ یا کس دیگر

در موارد رسمی ما ادبیات سکولار و حتی پارسی بسیار خوبی داریم. نمونه‌های بسیار امروزین مانند «از مهر شما سپاسگزارم»، به جای «از لطف شما ممنونم» نیز به گوش می‌رسند.

ولی در موارد خودمانی و روزمره‌ای ادبیات ما نه تنها ایندو که "وارستگی" و معنی خود را هم از دست می‌دهد: به بنده لطف دارین، نوکرتم، چاکرتم، دخترم پابوس شماس، دسبوس شماس، قدمتان روی چشم، قدمتان روی تخم چشم (مایه بیشتر!)، غلام حلقه به گوش شما، به خدا قسم، به ابوالفضل قسم، به قرآن قسم، الله اعلم، ماشالله، ایشاالله، هزار الله و ...

[sonixax]

البته این هنوز رسمی بود. آنچه مد نظر راسل بود فکر می‌کنم مانند این است که یکی از بستگان دوست نزدیک شما مرده باشد و بخواهید با این دوست خود همدردی کنید.
در اینجا نمی‌شود گفت «در غم خود مرا شریک بدان ای دوست» مگر آنکه برگشته باشیم به زمان حافظ یا کس دیگر

در موارد رسمی ما ادبیات سکولار و حتی پارسی بسیار خوبی داریم. نمونه‌های بسیار امروزین مانند «از مهر شما سپاسگزارم»، به جای «از لطف شما ممنونم» نیز به گوش می‌رسند.

ولی در موارد خودمانی و روزمره‌ای ادبیات ما نه تنها ایندو که "وارستگی" و معنی خود را هم از دست می‌دهد: به بنده لطف دارین، نوکرتم، چاکرتم، دخترم پابوس شماس، دسبوس شماس، قدمتان روی چشم، قدمتان روی تخم چشم (مایه بیشتر!)، غلام حلقه به گوش شما، به خدا قسم، به ابوالفضل قسم، به قرآن قسم، الله اعلم، ماشالله، ایشاالله، هزار الله و ...

ببخشید که باباتون مرد

[Mehrbod]

ببخشید که باباتون مرد

در پاسخ یک «خدا به عمر شما ببخشه» هم می‌گیریم: 1 - 1

[قلم]

الله اعلم،.

درود بر تمامی دوستان گرامی ابوریحان بیرونی یه جمله قشنگ داره میگه الله اعلم نمی تواند توجیه خوبی برای حماقت ها باشد!راستی قسم به امام مجید رو هم یادت رفت بنویسی!!

[Mehrbod]

البته اگر بخواهیم همه را بنویسیم که یک دفترچه جداگانه نیاز است!