گفتگو پیرامون کمونیسم و سوسیالیسم

[روزبه]

اینكه نه درایران دربیشتر كشورهائیكه درآن دیكتارتوری به فجیع ترین حالتش در تاریخ بشری نمود پیدا كرد كه در قرن اخیر از پینوشه گرفته تا صدام و... وحتی خود ایران به واقع شكل دیگری از همان سرمایه داری است كه گاهی بصورت انحصار دولتی ویا به شكل امپریالیستی اعمال میشود ونمیدانم چرا دوستان اینهمه جنایات سرمایه داری را چشم میبندد ومیخواهند دركنار مجسمه آزادی با سرمایه داران مهربان وخوش اخلاق دست دوستی بدهند وگیتار بزنند
وچه بسا این مهربانی های عموی سرمایه دار درنتیجه ترس ووجود آنان از كمونیستها ست كه سالها كابوس این عمو ها شده است واكنون به بركت چپاول كشورهای جهان سوم توانسته است بربحران های اقتصادی روپوشی كند ومدینه فاضله ای برای چند تا جوان بیافریند

[روزبه]

بخاطر اینكه بارها بحث وگفتگو ازطرف دوستان به شوروی اشاره وختم میشود به ناچار نوشته ای را اینجا كپی پست میكنم وامیدوارم پاسخ قسمتی ازابهامات باشد والبته نه تمامی سخن كه به ترتیب پی میگیریم
چرا شوروی هنوز قابل احترام است ؟
شوروی یک امکان اتفاق افتاده بود . نجات ایده عینیت نیافته بود . خط و نشانی بود بر صورت نورانی قداره کش سرمایه که حریف می طلبید . اگر چه چهره زخم خورده سرمایه جهان سرمایه و بهره و استثمار ترمیم شد و جراحی ، اما خاطره این زخم هنوز قابل احترام است . شوروی نشان داد سوسیالیسم قابلیت واقعیت پذیری دارد . سوسیالیسم نخستین بار با دستان شوروی مرئی و به جهان عرضه می گردد .
سوسیالیسم با اتکای به شوروی تاریخ دارد : زیسته شده و ملموس . ملیونها بدن برافراشته را درگیر جنگ و لذت و تلاش کرد . سوسیالیسم از کتابها و جزوه ها میان رفتارها و کنش ها و عکس العمل ها سرازیر شد . عینی کردن ایده ، تجربی کردن امکان ، تجسم عینی ضرورت . سوسیالیسم با ریه های سنگین شوروی امکان تنفس و حیات یافت .
اگر جهان سرمایه هارمونی و پیوند دقیق مناسبات دول بهره کش و بهره ده را می طلبید و گاهی با تلاشی خونین و گاه دیپلماتیک قدرت خود را می آزمود و در میدانهای سیاسی و اقتصادی و نظامی جولان می داد ، تنها شیوه خروج از این قاعده و آشوبی به مراتب انقلابی و جسورانه در کیان حفاظتی نظامهای بهره کش بود . شوروی از درز کوچکترین استثناء نظم و قیود بین المللی سرمایه ترشح کرد و جهان و هارمونی خود را پدید آورد .
به نظر میرسد بزرگترین جمله لنین این باشد " هركس دراحیای سوسیالیزم اندكی تردید به خود راه دهد بزرگترین خائن سوسیالیزم است "
لنینسیم قابل زیست كردن وعینی كردن سوسیالیزم است یعنی از آشفتگی وكشمكش بین سیاست ، كاپیتالیسم ، جنگ ، انقلاب ، سوسیالیزم را ممكن ساخت
شوروی در کله شق ترین دوران سرمایه داری پا به آزمون و خطا گذاشت . با بدنی نحیف خود را سامان بخشید و در برابر امپریالیسم افسار گسیخته و گستاخ ایستاد ، به مدت مدیدی آنرا آزار داد و تنبیه کرد . کارگران این تاریخ زیسته را با احترام زیادی به یاد می آورند .
واكنون برآوار آن تكیه زدیم تا ضعف وقوت آنرا را مورد بازبینی قرارداده تا ازاین رهگذر تجربه تلخی ره آوردمان باشد

[Ouroboros]

چرا شوروی هنوز قابل احترام است ؟

چون درپی رسیدن به بن‌بست همه‌جانبه‌ی سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، بدون کشت و کشتار بساط خود را جمع کرد.

[Mehrbod]

[iranbanoo]

. همه مدیر و کارشناس نیستند, چنانکه گفتید, شمارشان بسیار کم است.
٢. همه‌یِ سرمایه‌داران توان چانه‌زنی دارند, ولی تنها برخی و اندکی از کارگران توان بازچانه‌زنی دربرابر دارند.
...
پس اینکه چندتایی آدم کارشناس و مدیر هم آن بیرون هستند که میتوانند در برابر برخی سرمایه‌داران یک اندازه‌ای بایستند به هیچ
کار ما نمیاید, بیشتر به دلخوشی خوشباورانه‌ای میماند که در برابر سرمایه‌دار بهره‌کش یک توانی هم دارید و آن اندازه ناتوان نیستید.


درآمد بالا هم میدانیم تنها بخش ناچیزی از کارگران همیشه میتوانند داشته باشند, زیرا سامانه‌یِ[1] سرمایه‌دار
درست بمانند این هرم‌هایِ بازاریابی میماند که شما باید دستکم دو تن را بفریبید (بهره‌کشید) تا یک پولی در جیب اتان برود:


کارگران با درآمد بالا (یخه‌ذرین) نیز آن میانها رو به پایین جای میگیرند, بیشینه‌یِ[2] مردم و رنجبَران که زندگی بخور
و نمیری دارند آن پایینِ پایین هستند, سرمایه‌داران نیز همیشه در ترازی[3] بالاتر از همه‌یِ رنجبران و کارگران, چه یخه‌آبی چه ذرین و .. جای دارند.

نخست صحبت من بیشتر بر روی شدن بود.
اینکه زمانی کارگر میتواند بر سرمایه دار چیره شود که چیزی را در تسلط خود داشته باشد که سرمایه دار از به دست ۀوردنش به صرف سرمایه اش عاجز باشد.
این دقیقا نقطه ی مقابل آن نظری است که میپندارد کارگران با انقلاب و شورش و دست کشیدن از کار است که میتوانند به حقوق خود برسند بی آنکه به پیامد های آن توجهی شود.
پس دیدیم که رفته رفته کارگران میتوانند شرایط خود را بهبود بخشند.مثال هم زدیم و دیدیم که شرایط کار ی کارگر اعم از شیوه های کار-ساعات کاری و درجاتی که خود تعیین میکند میتواند مقاومتی بر خواست و ارده ی مطلق(وهمی) سرمایه دار باشد.
یک مدیر و متخصص هم بازار یاب هرمی نیست بلکه با به دست گیری چرخه ی تولید و اعمال اثر کردن بر آن هم سرمایه سرمایه دار را عملا در دست میگیرد(محدودیت سرمایه دار) و هم چون خود از جنس کارگران است میتواند به نمایندگی کارگران در سیستم اعمال اثر کند.این دست مدیران خود مستقیم و غیر مستقیم سیستم سیاسی, اقتصادی و اجتماعی را نیز تحت تاثیر خود قرار میدهند.
در کل منظور من این بود که این نگاه جزمی که انسانها را بر مبنای دارایی شان دو دسته مقابل هم قرار میدهد گره از کار کارگران باز نخواهد کرد .

رویهمرفته اگر هنوز میاندیشید[4] "علم بهتر از ثروت است", باید بدانید که شما را خوب شستشوی مغزی داده‌اند (;

آنچه که من به عین میبینم این است که علم ثروت می آورد ولی ثروت لزوما علم نمی آورد و اگر شما از این مسئله ی مهم به راحتی میگذرید شستشوی مغزی شده اید:)

[مزدك بامداد]

اینکه زمانی کارگر میتواند بر سرمایه دار چیره شود که چیزی را در تسلط خود داشته باشد که سرمایه دار از به دست ۀوردنش به صرف سرمایه اش عاجز باشد.

و آن چیز, همراه همپیمان و دوست یکرنگ و همرده ی همرنج است!

•

[روزبه]

)

در کل منظور من این بود که این نگاه جزمی که انسانها را بر مبنای دارایی شان دو دسته مقابل هم قرار میدهد گره از کار کارگران باز نخواهد کرد .

اینگونه نیست که دردیدگاه کمونیستها انسانها برحسب ثروتشان تقسیم بندی میشوند درماهیت این نگاه رابطه انسانها ابتدا برتوع مالکیتشان برابزار تولید ونیز کیفیت قرار گرفتن درمناسبات تولید توجه میکنند ...
دراین دیدگاه تولید ومناسباتی که برحول آن تشکیل میشود مد نظر مارکسیستها قرار میگیرد
کارگر وسرمایه دار درراس این تقسیم بندی قرار گرفته اند بخاطر اینکه کارگر چیزی به جزنیروی کار برای فروش ندارد وسرمایه دار با تملک برابزار تولید وخرید نیروی کار کارگر به قیمت غیر واقعی از او بهره کشی میکند

این دقیقا نقطه ی مقابل آن نظری است که میپندارد کارگران با انقلاب و شورش و دست کشیدن از کار است که میتوانند به حقوق خود برسند بی آنکه به پیامد های آن توجهی شود.

براساس قوانین واقعی جامعه غیر ازاین نخواهد بود واین روشهای میانه واصلاحی تنها توانسته است این اتفاق را برای مدت کوتاهی به تعویق بیاندازد اینجا بحث شورش نیست بحث تداوم وجریان تاریخی براساس قوانین حاکم درآن است که گاهی ما دردرک آن عاجز میمانیم

[iranbanoo]

براساس قوانین واقعی جامعه غیر ازاین نخواهد بود واین روشهای میانه واصلاحی تنها توانسته است این اتفاق را برای مدت کوتاهی به تعویق بیاندازد اینجا بحث شورش نیست بحث تداوم وجریان تاریخی براساس قوانین حاکم درآن است که گاهی ما دردرک آن عاجز میمانیم

یعنی شما عقیده دارید پیش بینی مارکس مبنی بر انقلاب کارگران بر سرمایه داری مسلم است؟
این در حالیست که تغییرات و پیچیدگی هایی که اکنون در طبقات و قشر بندی های جوامع رخ داده را نادیده میگیرید؟

[homayoun]

[undead_knight]

وقتی ما تنها نیروی موثر پیشبرنده رو اقتصاد ندونیم،عوامل دیگه ای مثل ناسیونالیسم، دین و حکومت و... میتونند روند حرکت جامعه رو طوری مدیریت کنند که نیروی اقتصادی به تنهایی نتونه از پس توجیه نتیجه بربیاد.

اشتباه می‌کنید، سرمایه به جایی می‌رود که در آن سود بیشتری می‌برد. ملی‌گرایی، شرافت، نوع‌دوستی، محیط زیست، تعلقات ایدئولوژیک و .... همگی بی‌معنا هستند، تنها یک ارزش برای سرمایه وجود دارد: سود. این تضاد ذاتی میان کاپیتالیسم و دولت است، اولی تا مرز تسخیر مطلق و نابودی کامل همه‌ چیز ادامه پیدا می‌کند و هرگز به خاطر هیچ چیز متوقف نمی‌شود، اما دومی به باقی ماندن خود گرایش نشان می‌دهد و «منافع بلند مدت» دارد.

دیگر استدلال مضحك تر ازاین هم نمیتوان شنید كه لشگركشی امریكا وبه قول شما اینهمه هزینه صرفا برای كنترل وحفظ جایگاه .... انجام میدهد ومنافع ای و یا سود را درنظر نمیگیرد واین امریكا ستائی شما را چنان مدهوش كرده كه ظاهرا استدلال خودتان را درپست پائینی فراموش میكنید كه كه اذعان میكنید حركت سرمایه همیشه براساس سود طلبی است
همه این سخنان به گمانم من نتیجه عدم شناخت شما از سرمایه داری است ویا اینكه دوست ندارید برخلاف ادعایتان شر بودن سرمایه داری را درست تجزیه وتحلیل كنید وگرنه چنین نتیجه گیری نمیكردید

روزبه عزیز،اتفاقا حفظ کنترل ناشی از میل به قدرت هست،مثلا وقتی یک نفر ریاست یک شرکت رو میپذیره و در شرکتی دیگه پستی دون پایه تر ولی با حقوق بالاتر رو رد میکنه همین میل به قدرت هست که باعث چنین چیزی شده.
استدلال شما هم خدشه ای به استدلال امیر عزیز وارد نمیکنه چون شما فرض رو این گرفتید که "دولت آمریکا=سرمایه داری خالص هست"و نتایجی خلاف فرض امیر گرفتید.در صورتی که در فرض اصلی قدرت سیاسی و اقتصادی جدا فرض شدند و تناقض ناشی از استدلال شما بوده.