مغز ما که ویر ما را پدید میاورد، فراورده ی کار ژنهای ما در درازای میلیونها سال فرگشت است.نوشته اصلی از سوی SAMKING
پس من گوشت خود را از ان خود میدانم، چرا که در هر یاخته همان ژنی است که ویر مرا پدید
آورده است. بر این پایه من هرگز یک چشم ساختگی را آنگونه از آن خود و از خود نمیدانم که
چشم خود را. هرچند که آن چشم بهتر از چشم من باشد. پیکر ما هتا کلیه ی پیوندی یک ژن
اندک دورتر را هم پس میزند و از خود نمی شمارد. بر این پایه، این خودی که از ژن ها پدید آمده
و این خودآگاه که از سوی ناخودآگاه بس بزرگتری کنترل میشود، هرگز نمیتواند از پیکر
گوشتی رهایی یافته و "من" خود را نیز نگه دارد. آماج هایی که در سراسر این میلیونها سال
یکسان مانده اند، مانند کوشش در گسارش انرژی، رسیدن به خوشی، آسایش و ... جای خود
را به آماج های دیگر نمیدهند چون این برابر با از دست دادن انگیزه ی هستی که درست همین
ها هستند، میباشد. به زبان دیگر دانش که تا امروز یک ابزار بوده، همچنان باز یک ابزار خواهد ماند
و ما فرنودی نداریم که بپذیریم که ناگهان، این ابزار خودش آماج و آرمان خواهد شد! اکنون که این
کار را میکنیم برای این است که بهتر زندگی کنیم، در کنکور پیش بیفتیم، تانک های بهتر و موشک
های بهتر برای پدافند خود بسازیم، زندگی خود را دراز کنیم ، از مرگ و میر خود بکاهیم و ... خب،
زمانی که بینگاریم که روبات شدیم برای چه دانش بیاموزیم ؟ برای خود دانش؟ که چه شود؟
•
پاسخ با گفتآورد
