شعار اعدام کروبی و موسوی در صحن مجلس!

[Mehrbod]

این حرف ِ درستی نیست. همیشه چاره هست. نظر ِ من اینست : حالا که ما کتک و گاز اشک‌آور و باتوم‌اش را می‌خوریم باید بتوانیم بدون ِ هرجور معذوراتی مثل خودمان و برای خودمان در حرکات ِ گوناگون شرکت بکنیم. حرفمان را بزنیم و به قول ِ «پرودون» که به «مارکس» می‌گفت دیکتاتورهای جدید علم نکنیم. اینکه ما با ج.ا مخالفیم پس از هر فرصتی برای ضربه زدن به آن استفاده بکنیم و در هر حرکت احمقانه‌ای شرکت بکنیم و به هر دعوت ِ حساب نشده‌ای لبیک بگوییم اشتباهی بود که پدران ِ ما در سال 57 مرتکب شدند و سی سال است که ما داریم بهای ِ آنرا می‌پردازیم. من در تمام سال گذشته حتی یک بار الله اکبر نگفتم، در تظاهرات ِ عاشورای پارسال شرکت نکردم، در مراسم ِ مردن منتظری شرکت نکردم و فردا هم به احتمال زیاد در «شب ِ هفت شهدا» شرکت نخواهم کرد. اینهمه اشتیاق برای همراه کردن ِ «روستاییان» و «پابرهنگان» و «مستضعفان» و «امت شهیدپرور» بخاطر چیست؟ چرا باید اینطور بی‌مهابا پیزر لای ِ پالان‌شان بگذاریم و مفاهیمی که برای برچیده شدنشان از حوزه‌ی ِ زندگی ِ عمومی می‌جنگیم را هر شب از بالای پشت ِ بام فریاد بزنیم؟ 80% جامعه‌ی ِ ایران قشر ِ متوسط ِ شهرنشین هستند که 90% آنها همین مطالبات ِ قلبی ما را دارند(دین در سیاست نمی‌خواهند، از فحش خوردن ِ 24 ساعته در تلویزیون کشورشان خسته شده‌اند، می‌خواهند به عنوان اکثریتی قاطع صدایی برای گفتن و گوشی برای شنیدن داشته باشند و غیره)، چه اهمیتی دارد اگر 5% کف ِ جامعه، که سالها سرکوب شده‌اند و آموزش ندیده‌اند و نفع خود را نمی‌شناسند و هنوز یک ملا را علامه‌ی دهر می‌دانند طرفدار ما باشد یا نه؟ بدنه‌ی جنبش سبز باید به این درک برسد که به تنهایی بسیار قدرتمند است، در اکثریت است، روی ِ مفاهیمی بنیادین توافق نظر دارد و هرچه رادیکال‌تر باشد، طرفداران بیشتری خواهد داشت.

یک نکته مهم همین مطرح کردن خود به عنوان آلترناتیوی جتی نه چندان قدرتمند و سپس اعتلاف یا عدم اعتلاف با اسلامیون هست.اگر این عمل انجام بگیرید به دید من حتی شرکت در مراسم سینه زنی هم برای کمک به اسلامیون مشکل ندارد ولی وقتی بعنوان آلترناتیو مطرح نباشیم بوقت پیروزی یه چشم بهم زدنی میتوانند وجود ما را منکر شوند،همانطوری که در سال 57 شد.متاسفانه هنوز تفکر همه با هم خمینی به جای همکاری استراتژیک با حفظ اختلاف مخصوصاً توسط اصلاح طلبان استفاده میشود و بخشی از آن هم کاملاً عمدیست.

راهی نیست ببینیم کدام استراتژی بهتر کار می‌کند؟

[Russell]

راهی نیست ببینیم کدام استراتژی بهتر کار می‌کند؟

تا وقتی که سکولارهای داخل بعنوان یک جمعیت اعلام وجود نکنند داشتن و نداشتن استراتژی معنی ندارد،حکومت هم آگاهانه تمام احزاب و تشکلهای سکولار داخل را بسیار وحشیانه تر از وضع فعلی اصلاح طلبان مورد حجوم قرار داده و موفق هم بوده.بدترین آسیبی که دیکتاتورها چه زمان شاه و چه الان به جامعه سیاسی ایران زده اند همین نابود کردن تشکلهاست،و همین میشود که خمینی بعد از شاه برای ما میشود رهبر سیاسی.
الان در وافع برای ما افراد جدا افتاده سکولار انتخابی وجود ندارد.یا حکومت فعلیست یا از این جریان بدون تشکل و قدرت سیاسی برای خودمان چشم بسته باید حمایت کنیم.

[Ouroboros]

راسل ِ عزیز آخر ما داریم با جریان همراهی می‌کنیم، بجای ِ آنکه به آن شکل بدهیم. بالاخره در یک نقطه‌ای، ما باید خودمان را از پیروان ِ خط امام و حاجی‌آقاها و رفورمیست‌ها و غیره جدا بکنیم. سوال اینست: کی؟ روشنفکران و سکولارهای ِ قبل از انقلاب هم مثل ما هیچ امیدی به سقوط شاه نداشتند، تا چند ماه پس از پیروزی انقلاب هنوز باورشان نمی‌شد و منتظر «حرکت بعدی» نظام سلطه بودند. آن حکومت هم به نظر شکست ناپذیر و ابدی می‌رسید، هیچکس برنامه‌ای برای پس از پیروزی نداشت بجز خمینی، حد نهایت ِ جنبش ساقط کردن شاه بود و بس. شباهت‌ها بی‌شمارند، هیچ خبری نشده هرکس جزئی‌ترین انتقادی به جنبش سبز، رهبران آن، روشمندی آن و غیره بکند در بالاترین و اینطرف آنطرف بلادرنگ متهم می‌شود به مزدور بودن و «ساندیس خور» بودن(معادل ساواکی بودن)و غیره. همین الان اگر ما بخواهیم از جنبش ِ خط امام جدا بشویم و اعلام موجودیت بکنیم باید از توده‌ی همراه با جنبش بیشتر از ج.ا بترسیم. بزرگترین ضربه‌ای که ما خورده‌ایم اینست که تاریخ را برایمان به دروغ بازسازی کرده‌اند. همه تصور می‌کنند مردم ایران در سال 57 مشتی اسلام‌گرای ِ اسلام‌زده‌ی ذوب در خمینیسم و تئوکراسی‌طلب بودند که مملکت را دو دستی تحویل آخوندها دادند. اگر نگاهی به روزنامه‌های آن دوران بیاندازید از سطح پیشرو بودن قشر متوسط جامعه، و اینکه چقدر شبیه خود ما در زمان حاضر بودند تعجب خواهید کرد.

به نظر من زمان آن رسیده که از اسلامیت ِ جنبش فاصله بگیریم، قبلا یک بار منتظر پیروزی نهایی و بعد تعیین فاصله شدیم، و اینست آخر و عاقبتش.

[doubt]

در یکی از شهرستان ها جمعیت چند هزار نفره ای شکل گرفت ،چندین بار در اعتراض به دستگیری های تصادفی (برای ایجاد رعب و وحشت) مردم شروع به «هو کردن» عوامل رژیم نمودند که به سرعت با حمله ی لباس شخصی ها متفرق شدند.به همه نیز گیر میدانند از راننده تا عابر و بچه 16-17 ساله.(گرفتن موبایل و...)
همانند 25 بهمن در تهران نبود ، در میان در گیری ها چند الله اکبر فقط می شنیدم .البته با وضع موجود توقعی هم نبود.
از تمام زوایا هم مردم رو فیلمبرداری کردند و دستگیر شده ها رو با آمبولانس(به احتمال قوی) جابه جا میکردند.

راسل ِ عزیز آخر ما داریم با جریان همراهی می‌کنیم، بجای ِ آنکه به آن شکل بدهیم. بالاخره در یک نقطه‌ای، ما باید خودمان را از پیروان ِ خط امام و حاجی‌آقاها و رفورمیست‌ها و غیره جدا بکنیم. سوال اینست: کی؟ روشنفکران و سکولارهای ِ قبل از انقلاب هم مثل ما هیچ امیدی به سقوط شاه نداشتند، تا چند ماه پس از پیروزی انقلاب هنوز باورشان نمی‌شد و منتظر «حرکت بعدی» نظام سلطه بودند.

به نظر من زمان آن رسیده که از اسلامیت ِ جنبش فاصله بگیریم، قبلا یک بار منتظر پیروزی نهایی و بعد تعیین فاصله شدیم، و اینست آخر و عاقبتش.

چنین چیزی نیازمند تشکیلات درست و حسابی دارای پایگاه مردمی است ،داریم یا بسازیم؟