صندلی داغ - Ouroboros

[Ouroboros]

1- چطور شد که آنارشیست شدید؟!(لازم نیست مفصل بگید، خلاصه)

درود بر شما.


مفهوم «جایگاه» از آغاز برای من جذابیت بسیاری داشت. این جایگاه چیزها در تناسب با یکدیگر در روابط اجتماعی چیست و ارتباط میان آنها چگونه از این جایگاه‌ها الهام و تاثیر می‌پذیرد. از آنجاکه نتوانستم برای جایگاه دولت بایستگی بسنده و همتراز با زیان‌هایی که به بار می‌آورد بیابم، اندک‌اندک به انکار کامل دلیل وجودی آن رسیدم. در یک کلام آنارشیست هستم زیرا برای اقتدار دولتی مشروعیتی قائل نیستم و «نیاز» به آنرا به شدت بزرگنمایی شده و دروغین می‌بینم.

2- بیشتر طرفدار شخصیت و نظریاتِ کدام فرد/افرادِ هم عصر خودمون هستی؟

در سیاست نوشته‌های مایکل آلبرت را جالب می‌بینم. لاکلائو، ژیژک و بدیو هر سه دیدگاه‌های جالبی در نظریه‌ی انتقادی مطرح کرده‌اند.

3- راجع به اعراب چه حسی داری؟ آیا نفرت ایرانیان از اعراب را قضیه ای جدی میدانی یا نه؟ تا چه اندازه با این ابراز تنفرها موافق یا مخالف هستی؟

آنها که من می‌شناختم آدمهای جالبی بوده‌اند، حقارت ملی کمتری نسبت به ایرانیان دارند اما بیشتر در بند اسلام گرفتار هستند.
ابراز تنفر ایرانی‌ها از اعراب هم بیشتر نتیجه‌ی اسلام‌زدگی نظام مقدس است و جز در بخشی از نوجوانان تحت فشار هورمنهای محرک طرفدار آنچنانی ندارد.

4- نظرت راجع به پادشاهان ایران باستان مثل کوروش و داریوش چیه؟ منظور اینکه چه حسی نسبت به اینها داری؟

اغلب به پیشینیان احساس خاصی ندارم، تاریخ به نوعی روایت داستان مردان مرده است. «نظرم» درباره‌ی داریوش چندان مثبت نیست، «دماغ او را بریدم و گوش آن را برکندم» در کتیبه‌های او کمی مایه‌ی دلزدگی‌ست، کورش کارکتر جالبتری به نظر می‌رسد... درکل ولی با هرگونه امام‌زاده سازی از شاهان مُرده شدیدا مخالفم.

5- نظرت راجع به صادق هدایت چیه؟

احتمالا بهترین نویسنده‌ی ایران بوده، در نوجوانی برخی آثار او را دوست می‌داشتم.

6- از میان شخصیت های زنده ایرانی، نظریات کدام یک را راجع به سیاست بیشتر می پسندی؟ چرا؟

هیچکدام. سطج گفتمان سیاسی در ایران چندان حقیر و ترحم‌برانگیز است که متفکران و نظریه‌پردازان سیاست در ایران هنوز باید در نقد «مجاهدین خلق» و سلطنت مطلقه‌ی پهلوی بکوشند و در بند توجیه سکولاریسم برای خدافروشان و دموکراسی برای فقاهت باوران باشند، در چنان محیطی عرصه بر اندیشه‌های بکر و سازنده چه مایه تنگ خواهدبود و بسیار مانده تا به حد و اندازه‌های لازم برای نظریه‌پردازی جدی در عرصه‌های علوم سیاسی برسیم.

7- اگه مایل بودی راجع به اون دکسترو متورفان که قبلا در امضایت بود هم قدری روشنگری کن که چرا نوشته بودی "رهرو راه دکسترو متورفان" یا یه همچین چیزی!

پیشتر توضیح مختصری داده‌ام. من مدتی همه جور ماده‌ی مخدر مصرف می‌کردم، آدمی که شاد نیست باید شادی را بصورت مصنوعی بازسازی بکند. در آن زمان هم جنس مورد علاقه‌ام دکسترومتورفن بود، چون هم پرواز جالبی داشت، هم بعد از پایان زمین نمی‌خوردی، هم کمی باعث آرام شدن این مغز پرخروش می‌شد و هم به سادگی در دسترس بود. امروز به کلی احساس شادمانی بیشتری می‌کنم و ترس از دست دادن آنچه بر آرزوی لذایذی لحظه‌ای و سطحی و شیمایی چیره شده.

[Soheil]

هیچکدام. سطج گفتمان سیاسی در ایران چندان حقیر و ترحم‌برانگیز است که متفکران و نظریه‌پردازان سیاست در ایران هنوز باید در نقد «مجاهدین خلق» و سلطنت مطلقه‌ی پهلوی بکوشند و در بند توجیه سکولاریسم برای خدافروشان و دموکراسی برای فقاهت باوران باشند، در چنان محیطی عرصه بر اندیشه‌های بکر و سازنده چه مایه تنگ خواهدبود و بسیار مانده تا به حد و اندازه‌های لازم برای نظریه‌پردازی جدی در عرصه‌های علوم سیاسی برسیم.

اخبار مربوط به آنارشیستها رو کم و بیش دنبال می کنم. نظرتون راجع به جایگاه آنارشیسم در بین ایرانیان چیه؟ خود من اخیرا متوجه شدم که دو تا از دوستای نسبتا جدیدم آنارشیست هستند(یا دستکم خیلی متمایل به آن هستند)!! این برام غیر منتظره و عجیب بود. به نظرت اصلا آنارشیسم در ایران شانسی داره؟!

[Ouroboros]

اخبار مربوط به آنارشیستها رو کم و بیش دنبال می کنم. نظرتون راجع به جایگاه آنارشیسم در بین ایرانیان چیه؟ خود من اخیرا متوجه شدم که دو تا از دوستای نسبتا جدیدم آنارشیست هستند(یا دستکم خیلی متمایل به آن هستند)!!این برام غیر منتظره و عجیب بود. به نظرت اصلا آنارشیسم در ایران شانسی داره؟!

شمار آنارشیستها در ایران بی‌شک زیاد است زیرا بدبینی ذاتی نسبت به دولت در میان مردم ما هست که به اقبال آن یاری فراوانی می‌رساند. اما آنقدر که بتوانند انقلابی آنارشیستی پی بریزند و پایه‌های اجتماعی را دگرگون بکنند بسیار بعید می‌دانم. اساسا حرکت جامعه را صعودی می‌بینم و آنارشیسم را مرحله‌ی آخر پیشرفت سیاسی، تا از تمامی دیگر مراحل عبور نکرده باشیم رسیدن به آن کمی آرمان‌خواهانه به نظر می‌رسد. من گمان می‌کنم جوامع بشری اگر با انفجار و تغییر خاصی روبرو نباشند چنین مسیری را طی می‌کنند: لیبرال دموکراسی > سوسیالیسم متمرکز > سندیکالیسم غیرمتمرکز > آنارشیسم.

بله اندکی مضحک است اما جور دیگری رسیدن به شرایطی بی‌دولت، پلیس، مالکیت، کشور و زندان را ممکن نمی‌بینم.