من معتقدم که «انکار فاجعه» باید جرم تلقی بشود چراکه اولین گام برای تکرار آنست. چیز ِ دیگری که به نظر ِ من نادرست و نفرت انگیز می آید تشکیک در تعداد قربانیان است، کدام آدم اخلاق مداری جنازه ها را می شمرد؟ شش میلیون نه، سه میلیون دویست هزار نفر. مسئله اینست که روزگاری دولتی در جهان ِ متمدن، توسط ملتی مدرن و به نحوی دموکراتیک بر سر ِ کار آمد که از یک ماشین برای نابود کردن ِ جنازه ی ِ قربانیان ِ خود استفاده می کرد، بدنهای انسانی را تا سرحد ِ «مدرک جرم» تنزل داده بود و آنها را به نحوی سیستماتیک و برنامه ریزی شده نابود می کرد. و همه سکوت کردند. حزب نازی از همان روز اول برنامه اش برای آلمان، یهودیان، و کل ِ اروپا مشخص بود("نبرد من" چند سال قبل از پیروزی حزب نازی در انتخابات نوشته شده بود). و بعد طی چهار سال کشتار ِ مداوم و قلع و قمع، نه دولتهای غربی، نه نهادهای مذهبی و نه مردم ِ آلمان واکنشی به این جنایات نشان ندادند.(طبق اسناد جدیدی که منتشر شده، متفقین حداقل در دو سال ِ آخر از آنچه در اردوگاه ها می گذشت مطلع بودند). هلوکاست بزرگترین چالش پیش ِ روی ِ جایگاه ِ سوژگانی انسان و کل ِ مفاهیم و دستاوردهای اوست. راستش من شخصا، حتی اشاره به سوء استفاده های ِ صهیونیسم و اسرائیل از هلوکاست را کاری به شدت مشکوک می دانم! وقتی وسعت فاجعه چنین باورنکردنی زیاد است، هر نوع فاصله گرفتن از موضوع می تواند فاشیستی و خطرناک باشد. ما چاره ای نداریم بجز آنکه با احتیاطی بی سابقه به موضوع نزدیک بشویم و در هر برسی ابعاد هولناک آن را به خاطر داشته باشیم. وقتی «انسان» به فیجع ترین و شنیع ترین شکل ممکن مورد تجاوز قرار می گیرد، دیگر حتی «جستجو برای حقیقت» معنای ذاتا مقدس ِ خود را از دست می دهد.
---------- ارسال جدید اضافه شده در 09:15 pm ---------- ارسال قبلی در 09:15 pm ----------
«پس از اشوئیتز، شعر گفتن بربریت است»
تئودور آدورنو
پاسخ با گفت‌آورد