ظلم، درد، تحقیر، محرومیت.
خشم.
و خدایی که سکوت میکرد، کاری نمیکرد، و میگذاشت تمام اینها اتفاق بیفتند.
البته به جز اینا موارد دیگری هم بعدا بوده. همون مواردی که اکثرا میگید. اراجیف و چیزهای احمقانه در دین و مذهبیون. خرافات و غیره. فرافکنی. توجیه های مسخره. و غیره و غیره.
اما با اینحال من هنوز کم و بیش به وجود خداوند و ماوراء اعتقاداتی دارم. یعنی حداقل احتمالش را میدهم.
بخصوص که طبق نظریهء نظامهای چندگانه (که شخصا فکر میکنم اگر خدا و نظام واقعی باشه باید همین باشه)، میتوان چیزهای خیلی بیشتری از این نوع را توجیه کرد.
با یک مکتب عرفانی برخورد کردم که حرفهای خیلی معقول تر و خیلی بیشتر مطابق با وجدان میزد.
ضمنا بنده اگر این اعتقادات را نداشتم، از نوع بی اعتقادهای جنایتکار میشدم.
چون هیچ پایهء نقض نکردنی ای غیر از این برای اخلاق نمیبینم.
یعنی بگم اگر به نفعم بود/لازم میشد سر همهء شما را گوش تا گوش میبریدم
کوچکترین تهدیدی از جانب شما احساس میکردم، با خشونتی بی حد جواب میدادم.
شاید هم اینا عوارض همون ظلم و درد و تحقیرهایی بوده که کشیدم.
بهرحال من واقعا عصبانی هستم.
هم از دست مذهبیون و هم از دست غیرمذهبیون.
کلا از دست اینکه اوضاع اینطوریه خشمگین هستم.
هم مذهبی ها باعث عقب ماندگی من شدن و هم از جانب غیرمذهبی ها ظلم و زور دیدم.
خب یه واقعیتی که هست اینه که مذهبی های واقعی حداقل به یک چیزهایی بعضا پایبند هستن.
ولی بی اعتقادها ممکنه هرکاری بکنن.
مثل خودم!! (البته درصورتیکه کاملا بی اعتقاد میبودم)
پاسخ با گفت‌آورد