آغازگر جُستار
نه یعنی در آواز ایرانی (در بیشتر دستگاه‌ها) «نغمه» به نحوی خوانده میشود که «معنا» در آن فدای «آهنگین بودن» میشود، صدای خواننده خود به مثابه‌ی یک ساز عمل می‌کند و جایی مثلا وارد تک‌نوازی میشود و به جواب دادن به کمانچه می‌پردازد.. اینست که شنونده دیگر «شعر» را نمی‌شنود، و اگرهم بشنود معنا فرصت چندانی برای ابراز خود نمی‌یابد، به آواز گوش می‌سپارد. برای مثال «تلخی نکند» محسن نامجو را مقایسه بکنید با همان ِ شهرام ناظری، در اولی نامجو جرئت به خرج می‌دهد و معنای دم‌دستی شعر را می‌گیرد و تمام حس و حال موجود در آن را بیرون می‌کشد(چنانکه چه بسی سکسی‌ترین آهنگ موجود در زبان فارسی باشد)، حال آنکه دومی کاری با شعر ندارد، آوازی‌ست بسیار دلنشین با صدایی قدرتمند که می‌توانست هرچیز دیگری را هم با همان لحن و صدا بخواند، و جزئی‌ست از موسیقی، نه بخشی سوار برآن(همانقدر زیبا، دلچسب و بی‌معنا):نوشته اصلی از سوی mamad1
اجرای ناظری
اجرای نامجو
پاسخ با گفت‌آورد