به نظر من ما در شرایط فعلی چنان پتانسیلی از مردان سیاسی و مخالفان نداریم
که بخواهیم آنهایی را که به نوعی می توانند در مقابله با این رژیم به کاری
(هر چند کوچک) کنند را برانیم. اتحاد تمام گروههای سیاسی در شرایط فعلی تنها راه سعادتمندی ایران است.
ما کاری به گذشته پدر رضا پهلوی نداریم. به هر حال او ولیعهد آخرین پادشاه ایران است و موافقانی هم دارد.
بنده شخصا طرفدار هیچ نوع دیکتاتوری نیستم اما ما باید از هر فرصتی بهره مند شویم. اگر روزی ببینیم که
با وجود یک شاه مشروطه و حکومتی دموکراتیک می توان آینده بهتری برای ایران رقم زد و با توصل به آن
اتحاد و همبستگی ملی ایجاد کرد چرا این فرصت را از خود بگیریم.
چرا باید در حالیکه کشور ما در دیکتاتوری می سوزد وقت و سرمایه خود را صرف دعواهای قدیم شاهی-مصدقی
کنیم. همه اینها بماند برای تاریخنویسان و پژوهشگران تاریخی. یا این دعواها جز ضعیف کردن نیروهای مخالف و
از راه بیرون کردن افرادی که می توانند در آینده ایران نقش آفرین باشند نتیجه ای به دست نمی آوریم.
پاسخ با گفتآورد