کشتن مجاهد ها در زندان به نظر من کار بدی نبوده. حالا درسته الان شده یک اهرم برای فشار روی حکومت ولی محتواش برای من قابل قبوله. حتی اگر ایران, سوئیس بود و من یک ژنرال جنگی بودم شاید حاضر بودم شخصا گلوله تو سر این پفیوز های مجاهد خالی کنم.
من در ایران زندگی میکنم و فشاری که کشور به واسطه ی انقلاب اسلامی سال 57 متحمل میشه رو از نزدیک میبینم. همین مجاهد ها بودن که اسلحه خونه ها و کلانتری ها رو خالی کردن و آچارفرانسه ی پیروزی انقلاب بودن. بعضی وقت ها که با خودم فکر میکنم و حساس میشم با خودم میگم اگر زمان به عقب برمیگشت و تواناییش رو داشتم حاضر بودم تمام این ها رو کت بسته بیارم وسط خیابون بخوابونم و با تانک از روشون رد شم تا دیگه کسی هوس نکنه با سرنوشت ایران بازی کنه.
ولی وقتی عقلم میاد سر جاش و منطقی فکر میکنم میبینم جبر هم درش تاثیر داشته. جهل و بیسوادی مردم که روشنفکراشون شده بودن مجاهد ها و وقوع انقلاب های کمونیستی و همسایگی شوروی و...
به هرحال با سرنوشت یک کشور بازی کردن مسئولیت بسیار سنگینی رو داره که الان عواقبش رو شاهد هستیم. خون 10هزار نفر براش چیزی نیست. همین الان سالی 20هزار نفر تلفات جاده ای ایران هست که اگر ریشه یابی کنیم بازم میرسیم به همین حکومت.
پس چرا من باید ناراحت باشم از اینکه یه مشت نفهم با بچه بازیشون و عشق تیر و تفنگ بازیشون و عشق روشن فکریشون گند زدن به آینده ی یک کشور و زندگی چند میلیون جوان که بعدا قراره متولد بشن و تو این کشور زندگی کنن رو تباه کردن؟
کار خیلی خوبی کردن این احمق ها رو کشتن. وجود این بیشرف ها برای این کشور و مردمش فقط مایه ی شر و بدبختی بود.
پاسخ با گفت‌آورد