این امر درباره نگره سامانه‌ها یا systems theory است.نوشته اصلی از سوی sonixax
سامانه‌ها می‌توانند به چند رویکرد گوناگون پیاده‌سازی و طراحی شوند، دو تای مهم آنها:
- top-down یا بالا-به-پایین
- bottom-up یا پایین-به-بالا
ساختن سیستم‌ها بالا-به-پایین برای آدمی بسیار ساده‌تر و درک‌پذیرتر هستند، ما می‌آییم بخش‌های گوناگون سیستم را از یکدیگر جدا کرده
و آن را به controller, evaluator و ... خُرد می‌کنیم و سپس با بخش کردن وظایف میان این بَند‌ها، کارکرد سیستم را پیاده‌سازی می‌کنیم.
نمونه خوب آن همانندی مغز آدم (سرشتین) با یک سیستم عامل (ساخت آدمی) رایانه است، در یک سیستم عامل بگوییم ویندوز،
ما بَند‌هایی مانند kernel (هسته) و drivers و .. داریم و اگر یکی از اینها از کار بیافتد، همه سیستم از کار خواهد افتاد:
در برابر آن، سیستم مغز آدمی هسته و مرکز ندارد و همه بخش‌ها می‌توانند جایگزین بخش‌های دیگر شوند، بدینگونه که می‌بینیم حتی
در نمونه‌هایی که فرد با فلج مغزی یکی از نیمکره‌های مغز خود را از دست میدهد و برای نمونه لال میشود، نیم‌کره بجامانده وظایف
دیگری را به عهده گرفته و پس از چند ماه و پیش از آنکه کسی چیزی بفهمد بیمار زبان باز کرده و در حال شکایت از غذای بیمارستان و .. است
در دنباله آن ما سامانه‌ها را در سه دسته جای می‌دهیم:
- شکننده یا Fragile
- ناشکننده یا Robust
- پاد-شکننده یا Anti-Fragile
سیستم‌های بالا-به-پایین عموما بیشترین شکنندگی را دارند. ولی سامانه‌هایی مانند اینترنت نیز داریم که ناشکننده هستند و
برای آنکه از کار بیافتد، بایستی بیشتر از 50 درسد بخش‌های آن از میان برود (البته اینترنت همواره این اندازه ناشکنندگی را نداشته)
سامانه‌های پاد-شکننده اما سامانه‌های هستند که از شوک و آسیب تا یک اندازه و لیمیتی سود می‌برند. برای نمونه
سیستم گوارشی آدم پاد-شکننده است و اندکی نامنظمی و بی‌برنامگی در برنامه غذایی در حقیقت سودمند است.
پاسخ با گفت‌آورد
