پیشرفت روزافزون فندآوری: به کجا می‌رویم؟

[مزدك بامداد]

دانش و تکنولوژی امروز با ما پیوند خورده، به عبارتی میتوانیم بگوییم همانگونه که یک فرد عینکی بدون عینکش احساس کمبود میکند،
ما هم بدون تکنولوژی و دانش امروزی دیگر "خود"ی که امروز از خودمان میشناسیم نخواهیم بود.
بیانگارید همان فرد عینکی یک دست و یک پایش هم رباتی باشد....
...
بیانگارید که 100 سال گذشت و بدن او فرسوده شد و کل خاطرات و آگاهیش را به یک بدن مصنوعی (آهنی/ گوشتی/ و...) انتقال دادند...
و...
در چنین زمانیست که "دانش" خود آرمان و آماج خواهد بود و انسان (یا هر تعریفی که بتوان از این موجود جدید کرد) برای بودن و ماندنش نه به بقای ژن، که به دانش نیاز دارد.
شاید بتوان همین موجود جدید را دانش نام نهاد چرا که از انسان بودن(کیسه گوشت+دانش و آگاهی) تنها دانش و آگاهی از آن باقی مانده.



چنین قانونی در هیچ کتاب قانونی نیست و لزومی هم بر پایبند بودن به آن نیست.
به عبارتی برای نیل به هدف آنقدر با ابزار گره میخوریم تا نتوان مرزی بین ابزار و هدف کشید اینجاست که ابزار خود به هدف بدل میشود.

پیوند ما با فندآوری، پیوندی برابر سو نیست، پیوندی میان کاروَر و کارگیر،
بهره‌کش و بهره‌ده است. گوشیار و چشمیار ( عینک) نوکر های ما و ابزار
بهزیستی ما هستند، یک چشمیار بی چشم ما، هیچگونه ارزش هستی
ندارد. همینگونه است یارانه و ... اگر ویر مارا هم به رایانه ای جای دادند،
بازهم آن رایانه در نوکری ما و برای خوشی ماست. ( که دیگر بجای خورشت
قیمه، به گفته ی شما با شارژ شدن انجام میشود) ولی دانش همچنان یک
ابزار است که ما بتوانیم تا جاودان شارژ بشویم ! یک قانون هم نباید بیگمان
و ١۰۰% در یک جا نوشته باشد. قانون گرانش هم جایی نبشته نبود، نیوتون
آنرا دریافت و سپس نوشت! پس اگر اینجور باشد که روباتها باشند و ما نباشیم
و روان و ویر ما هم به این روباتها نرود، ما هیچ انگیزه ای برای نگهداشت آنها نداریم.
•