سانسور در ایران !
به سختی می توان یک هنرمند یا یک نویسنده ایرانی پیدا کرد که خاطره ای از سانسور در طول سه دهه گذشته نداشته باشد. چگونه می توان بدون تهدید به چاقوی سانسور یک کتاب منتشر کرد و یا نمایشنامه ای بازی کرد؟ به عنوان مثال اگر کسی می خواهد یک نمایشنامه ساده اجرا کند باید یک دوره عبور از موانع را پشت سر بگذارد تا بتواند مجوز اجرای نمایشنامه بگیرد. اگر بتواند از نخستین مانع بگذرد و متن نمایشنامه به تصویب برسد بعد باید برای دریافت اجازه از سازمان تئاتر برای تک تک اعضا تلاش کند. وقتی که از این مانع هم عبور کند باید اجازه اجرای نمایشنامه بگیرد. وقتی که از تمام این موانع عبور کند تازه باید دعا کند که سازمانهای دولتی و بسیج یا مساجد محل اعتراض نکنند و اجازه اجرای نمایش لغو نشود.
سانسور همه جا هست! روز دوشنبه هفته گذشته تلویزیون دولتی ایران یک فیلم مستند در مورد حمله اخیر به بند 350 زندان اوین که در آن زندانیان متعددی مجروح شدند پخش کرد. بر طبق این فیلم مستند هیچ آسیبی در این حمله به زندانیان نرسیده و زندانیان خودشان عاملین حمله و درگیری بودند در حالی که خانواده های زندانیانی که در این حمله زخمی شده اند این مستند را که شامل هیچ مصاحبه ای با زندانیان نیست و تنها صحنه های منتخب و سانسور شده از حمله را نمایش می دهد به چالش کشیدند . اگر به این کارها سانسور نمی گن پس چی میگن؟
با احترام
فرماندهی مرکزی ایالات متحده
پاسخ با گفت‌آورد
