آغازگر جُستار
بیشتر از خود رشته، استاد ماهر و آشنا به آموزش کودکان مهمه. روش آموزش رزمی در کودکان زمین تا آسمان با بزرگسالان فرق میکنه. کودکان معنی خیلی از تمرین های بیهوده وار و تکراری و حوصله سر بر هنرهای رزمی رو نمیفهمند. من شرط میبندم نیمی از بزرگسالان هم نمیفهمند. در رزمی گاهی یک تمرینی آموزش داده میشه که میبینید فقط عقب جلو کردن دستان به صورت سینوسی و تکراری ست و مثلن اهدافی پشت این تمرین هست. یک رزمی کار حرفه ای همین تمرین های پایه ای و مسخره رو به خوبی انجام داده تا تونسته از عهده بعدی ها بر بیاد. اینها رو کودکان زیاد درک نمیکنند و اینجاست که نقش مربی برای از بین بردن کسالت و یکنواختی سالن دوجو و تنوع در آموزش ها خیلی پر رنگ میشه. بنابر این به دنبال یک استاد خوب باشید تا رشته خوب. از چند سالن ورزشی دیدن کنید، از مادران پرس و جو کنید، تمرینشون رو ببینید.نوشته اصلی از سوی mosafer
ولی چیزی که خودم بیشتر میپسندم اینه که کودکان باید به سراغ ژیمناستیک برند. ژیمناستیک به نوعی مادر همه ورزش های دیگست. اگر بدن یک انسان از کودکی با اصول ژیمناستیک آشنا بشه، میتوه در نوجوانی و جوانی برای پیگیری هر ورزش دیگه ای به طور نیمه حرفه ای یا حرفه ای پاسخ بده. ژیمناست ها نه تنها انعطالف بسیار بالایی دارند و تقریبن از پس هر تمرین و تکنینی بر میاند، بلکه قدرت بدنی بسیار مناسبی هم دارند و با کوچکترین ضربه نفسشون بند نمیاد.
پاسخ با گفت‌آورد