شما می‌گویید چندینه‌ی واژگانی که به /آ/ پایان می‌گیرند از گذشته و دیرینه‌ی آن‌ها برمیاید و بسیاری از آنان در بیخ
به /ی/ ختم می‌شدند، همانطور که /گ/ در ستارگان از بیخ "ستارگ" بوده و امروزه اینچنین جمع میشود.
ولی من می‌گویم این پیوندی به پیشینه‌شان ندارد! چرا؟! چون هر واژه‌ای که به /آ/ و /ه/ مختوم شود، فارغ از پیشینه‌ی
آن، به شیوه‌ی "یان" و "گان" جمع بسته میشود، دلیل آن هم به قول فرهنگی‌های متعهد «قواعد واجی» در دستور
زبان فارسی‌ست که مانع از اجتماع واج‌های بیگانه کنار یکدیگر میشود. اگر اینطور بود که ما واج /ی/ را از گذشته‌ی
واژه وام بگیریم (و نه طبق دستور زبان چندینه کنیم) پس برپایه‌ی فرنود شما همچنان دلیلی برای نادرستی "دانـاآن" نداریم!
الگوهای هجایی :
1) صامت + مصوت : تا ، ما ، وَ ...
2) صامت + مصوت + صامت : ذات ، خوب ...
3) صامت + مصوت + صامت + صامت : رَفت ، ماند ...
اکنون طبق قاعده‌ی بالا هر واژه‌ی مختوم به /آ/ را نمی‌توانیم بریخت "ا آن" چندینه کنیم، چون با الگوی هجایی دستور زبان ستیزنده
است. پس به ناگزیر واج /ی/ را برای آن میاوریم تا از هم‌نشینی دو مصوت کنار یکدیگر پرهیز شود، این قاعده برای جمله‌ی واژگان
صادق و رواست. مگر اینکه شما یک واژه به من نشان بدهید که "اآن" چندینه شود، آنگاه ابطال و نادرستی سخن ما روشن میشود.
پاسخ با گفت‌آورد