ویرایش از سوی Mehrbod : 04-22-2014 در ساعت 02:14 PM
بجای وادادن در برابر واقعیت تلخ، بهتر است آدمی بكوشد كه واقعیت را بسود خود دگرگون كند و اگر بتواند حتی یك واژه ی تازی را هم از زبان شیرین مادری خود بیرون بیندازد بهتر از این است كه بگوید چه كنم ! ناراحتم! ولی همچنان در گنداب بماند و دیگران را هم به ماندن در گنداب گول بزند!!
—مزدک بامداد
در جواب شما اشاره ای به کتاب تاریخ تمدن می کنم:
در دورة شكارورزی، جز تعقیب شكار، تقریباً تمام كارھای دیگر خانواده بر عھدة زن بود. مرد، برای رفع خستگی شكار، قسمت اعظم سال، با خیال راحت به آسایش و تن پروری می پرداخت. زن زیاد می زایید و نوزادان خود را بزرگ می كرد و كلبه یا خانه را خوب نگاه می داشت و از جنگلھا و مزارع خوراكی به دست می آورد و پختن و پاك كردن و تھیة لباس و كفش برعھدة او بود. ھنگام حركت قبیله، مردان، كه می بایستی منتظر دفع ھر حمله ای باشند، تنھا كارشان حمل اسلحه بود و زنان باقی ساز و برگ خانواده را حمل می كردند. . . .اگر از ناتواناییھای زیستشناسی زن چشم بپوشیم، در آن ھنگام، از حیث بلندی قامت و بردباری و چاره اندیشی و شجاعت، دست كمی از مرد نداشته و مثل زینت و تجمل یا بازیچة جنسی مرد به او نظر نمی كرده اند، بلكه حیوانی بوده است نیرومند كه می توانسته ساعات درازی به انجام كارھای دشوار بپردازد، و ھرگاه ضرورت پیدا می كرده در راه فرزندان و عشیرة خود، تا حد مرگ، می جنگیده است. یكی از رؤسای قبیلة چیپوا گفته است كه :" زن برای كار آفریده شده و می تواند به اندازة دو مرد بار ببرد یا بكشد؛ زن است كه برای ما خیمه می زند و لباس می دوزد و ما را شب ھنگام گرم می كند… ما ھرگز بدون آنان نمی توانیم جابه جا شویم. زنان ھمه كار می كنند و برای غذا خوردن به چیز كمی قناعت دارند.
تاریخ تمدن، جلد یکم
پس آنطورها هم که توصیف می کنید نه تنها شرایط زنان بهتر از مردان نبوده، بلکه زندگی بسیار سخت تری هم داشتند.
هماکنون 1 کاربر سرگرم دیدن این جُستار است. (0 کاربر و 1 مهمان)