من تهران رو خیلی دوست دارم. نه تنها به این خاطر که شهر من هست، بلکه به این خاطر که امکانات تهران در جای دیگه ای از ایران وجود نداره. زندگی در حاشیه تهران به نظرم بهترین زندگی در ایران خواهد بود. مثلن در لواسان و فشم.نوشته اصلی از سوی Russell
ولی در خود تهران اگر نظرمو بخواهید، محله ازگل رو خیلی دوست دارم.
مشکل اقتصاد ایران نفته. سیستم مورد علاقه من همون سیستمیه که اکثر کشورهای نفتی دارند: مخارج دولت از منبع نفت تامین نمیشه. هزینه های دولت باید از منابع دیگه ای مثل مالیات و گمرکات و توریسم تامین بشه. خوشبختانه ایران از نظر جاذبه های توریستی کم نداره. مشکل در سیاست های دولت و نظام هست که توریست رو راحت و آزاد نمیگذارند. توریست قبل از هرچیز باید دید مثبت و بدون ترس و واهمه ای از ایران داشته باشه، سپس باید بتونه راحت ویزا بگیره یا حتی بدون ویزا بیاد ایران، سپس با اومدن به اینجا راحت باشه و بتونه مشروبشو بخوره، خانم بازیشو بکنه، راحتی ظاهریشو داشته باشه تا خلاصه اون دلارهاش رو در ایران خرج کنه. درآمدهای نفتی ایران فقط باید به صورت طلا و ارز ذخیره بشه یا در پروژه های ملی مصرف بشه. اینچنین سیستمی به نظر من برای ایران مفید و درست خواهد بود.
اگر خوب به روند تاریخی دین دقت کنید متوجه سقوطش میشید. دست دین رفته رفته از اجتماع کوتاهتر میشه. در صده های گذشته که در هر سوراخی سرک میکشید، بعدتر دستش از دولت کوتاه شد و امروز هر کشوری که دین رو از دولت کنار گذاشته یا دستکم در عمل کنار گذاشته پیشرفت کرده، مثل ژاپن و ترکیه و امارات. دنیا با دیدن این پیشرفت ها، همین روند رو در پیش میگیره. در زمینه آموزش و پژوهش هم که همینطوره. امروز اگر یک دانشمند به خدا و ماوراء باور داشته باشه مسخرش میکنند. بنابر این اگر از این خط سیر به قول بچه ها گفتنی یک رگرسیون بگیرید، در یپش بینی وضعیت آینده متوجه میشید که فاتحه دین داره خونده میشه.
