برخی قوانین برده داری در اسلام ( با کمی حذف مطالب بی ربط یا احیانا ماست مالی های اسلامی در متن اصلی)
در قوانین فقهی اسلامی درباره قرض دادن کنیزان برای مدتی به برادران دینی برای کامجویی سفارشاتی شده است :
رَوَى جَمِیلٌ عَنْ فُضَیْلٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ بَعْضَ أَصْحَابِنَا رَوَى عَنْكَ أَنَّكَ قُلْتَ إِذَا أَحَلَّ الرَّجُلُ لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ فَرْجَ جَارِیَتِهِ فَهُوَ لَهُ حَلَالٌ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ یَا فُضَیْلُ قُلْتُ فَمَا تَقُولُ فِی رَجُلٍ عِنْدَهُ جَارِیَةٌ لَهُ نَفِیسَةٌ وَ هِیَ بِكْرٌ أَحَلَّ لِأَخٍ لَهُ مَا دُونَ الْفَرْجِ أَ لَهُ أَنْ یَفْتَضَّهَا قَالَ لَا لَیْسَ لَهُ إِلَّا مَا أَحَلَّ لَهُ مِنْهَا وَ لَوْ أَحَلَّ لَهُ قُبْلَةً مِنْهَا لَمْ یَحِلَّ لَهُ مَا سِوَى ذَلِكَ قُلْتُ أَ رَأَیْتَ إِنْ هُوَ أَحَلَّ لَهُ مَا دُونَ الْفَرْجِ فَغَلَبَتْهُ الشَّهْوَةُ فَاقْتَضَّهَا قَالَ لَا یَنْبَغِی لَهُ ذَلِكَ-قُلْتُ فَإِنْ فَعَلَ ذَلِكَ أَ یَكُونُ زَانِیاً قَالَ لَا وَ لَكِنْ یَكُونُ خَائِناً وَ یَغْرَمُ لِصَاحِبِهَا عُشْرَ قِیمَتِهَ ن.ک.جلد3ص456
فضیل بن یسار گوید: با امام صادق علیه السّلام عرض كردم قربانت گردم پارهاى از همسلكان ما از شما روایت كردهاند كه فرمودهاید: اگر شخصى لذّت جنسى كنیز خود را ببرادر مؤمنش حلال كند بر او مباح مىشود؟ فرمود: آرى اى فضیل چنین است، عرض كردم: نظر شما در باره مردی كه كنیز بكر و زیباى خود را بر برادر خود مباح كند بشرط آنكه با او نزدیكى و مجامعت نكند وى میتواند با كنیز همبستر شده و بكارت او را بردارد؟ فرمود: نه حق ندارد جز آنچه بر او مباح كرده، و اگر تنها یك بوسه را حلال كرده نمىتواند از آن تجاوز كند، عرض كردم: اگر همه نوع لذّتى را بر او حلال كرده بغیر از مجامعت و بر آن شخص شهوت غالب شود و بكارت كنیز را بر دارد، فرمود: درست نیست این كار را مرتكب شود، عرض كردم چنانچه مرتكب شود آیا زنا كار محسوب مىشود؟ فرمود: نه و لیكن خیانتكار است، و عشر قیمت كنیز را بعنوان غرامت بر داشتن بكارت باید به صاحبش بپردازد.ترجمه 5ص110
وَ رَوَى جَمِیلٌ عَنْ فُضَیْلٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ بَعْضَ أَصْحَابِنَا رَوَى عَنْكَ أَنَّكَ قُلْتَ إِذَا أَحَلَّ الرَّجُلُ لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ فَرْجَ جَارِیَتِهِ فَهُوَ لَهُ حَلَالٌ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ یَا فُضَیْلُ قُلْتُ فَمَا تَقُولُ فِی رَجُلٍ عِنْدَهُ جَارِیَةٌ لَهُ نَفِیسَةٌ وَ هِیَ بِكْرٌ أَحَلَّ لِأَخٍ لَهُ مَا دُونَ الْفَرْجِ أَ لَهُ أَنْ یَفْتَضَّهَا قَالَ لَا لَیْسَ لَهُ إِلَّا مَا أَحَلَّ لَهُ مِنْهَا وَ لَوْ أَحَلَّ لَهُ قُبْلَةً مِنْهَا لَمْ یَحِلَّ لَهُ مَا سِوَى ذَلِكَ قُلْتُ أَ رَأَیْتَ إِنْ هُوَ أَحَلَّ لَهُ مَا دُونَ الْفَرْجِ فَغَلَبَتْهُ الشَّهْوَةُ فَاقْتَضَّهَا قَالَ لَا یَنْبَغِی لَهُ ذَلِكَ-قُلْتُ فَإِنْ فَعَلَ ذَلِكَ أَ یَكُونُ زَانِیاً قَالَ لَا وَ لَكِنْ یَكُونُ خَائِناً وَ یَغْرَمُ لِصَاحِبِهَا عُشْرَ قِیمَتِهَا. ن.ک .من لایحضر الفقیه جلد3ص456
حریز از زراره نقل كرده كه گوید: بامام صادق علیه السّلام عرض كردم: مردى كنیز خود را به برادرش حلال مىكند چه صورت دارد؟ فرمود: اشكالى ندارد، عرض كردم: اگر داراى فرزند بشود چه؟ فرمود: فرزند را نزد خود نگه مىدارد و كنیز را بصاحبش مسترد میدارد، عرض كردم: مالك كنیز اجازه فرزنددار شدن از او را نداده است، فرمود: إذن مجامعت باو داده در حالى كه اطمینان نداشته داراى اولاد نمىشوند.ترجمه جلد5 ص111
وَ رَوَى الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ ضُرَیْسِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِكِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی الرَّجُلِ یُحِلُّ لِأَخِیهِ جَارِیَتَهُ وَ هِیَ تَخْرُجُ فِی حَوَائِجِهِ قَالَ هِیَ لَهُ حَلَالٌ قُلْتُ أَ رَأَیْتَ إِنْ جَاءَتْ بِوَلَدٍ مَا یَصْنَعُ بِهِ قَالَ هُوَ لِمَوْلَى الْجَارِیَةِ إِلَّا أَنْ یَكُونَ قَدِ اشْتَرَطَ عَلَیْهِ حِینَ أَحَلَّهَا لَهُ أَنَّهَا إِنْ جَاءَتْ بِوَلَدٍ مِنِّی فَهُوَ حُرٌّ فَإِنْ كَانَ فَعَلَ فَهُوَ حُرٌّ قُلْتُ فَیَمْلِكُ وَلَدَهُ قَالَ إِنْ كَانَ لَهُ مَالٌ اشْتَرَاهُ بِالْقِیمَة.ن.ک.همان
ضریس بن عبد الملك گوید: در باره شخصى كه كامیابى از كنیز خود را به برادر خویش حلال كرده و بحاجتى بسفر رفته بود امام صادق علیه السّلام فرمود: بر آن برادر كنیز حلال است، گوید: عرض كردم: اگر كنیز از آن شخص داراى فرزند شد حكم كودك چیست؟ فرمود: فرزند از آن صاحب كنیز است مگر اینكه هنگام واگذارى و بخشش مرد شرط كرده باشد كه اگر فرزند پدید آمد آزاد است، اگر چنین شرطى كرده است فرزند آزاد است، گوید: عرض كردم (در صورتعدم شرط) فرزندش را صاحب كنیز مالك مىشود؟ فرمود: اگر ثروتى دارد فرزند را بقیمت از صاحب كنیز خریدارى كند. ج5ص111
وَ رَوَى سُلَیْمَانُ الْفَرَّاءُ عَنْ حَرِیزٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع الرَّجُلُ یُحِلُّ لِأَخِیهِ جَارِیَتَهُ قَالَ لَا بَأْسَ بِهِ قُلْتُ فَإِنْ جَاءَتْ بِوَلَدٍ فَقَالَ لِیَضُمَّ إِلَیْهِ وَلَدَهُ وَ لْیَرُدَّ عَلَى الرَّجُلِ جَارِیَتَهُ قُلْتُ لَهُ لَمْ یَأْذَنْ لَهُ فِی ذَلِكَ قَالَ إِنَّهُ قَدْ أَذِنَ لَهُ وَ لَا یَأْمَنُ أَنْ یَكُونَ ذَلِك .ن.ک.همانحریز از زراره نقل كرده كه گوید: بامام صادق علیه السّلام عرض كردم: مردى كنیز خود را به برادرش حلال مىكند چه صورت دارد؟ فرمود: اشكالى ندارد، عرض كردم: اگر داراى فرزند بشود چه؟ فرمود: فرزند را نزد خود نگه مىدارد و كنیز را بصاحبش مسترد میدارد، عرض كردم: مالك كنیز اجازه فرزنددار شدن از او را نداده است، فرمود: إذن مجامعت باو داده در حالى كه اطمینان نداشته داراى اولاد نمىشوند.
پاسخ با گفت‌آورد
