پراکنده‌نویسی

[Ouroboros]

این استدلال هدانیستی که سرکوب مایه‌ی افراط است امروز بی‌نهایت درست به نظر می‌رسد، ولی نه آنچنان که هدانیست دلش می‌خواست. سرکوب مایه‌ی پیدایش میل است، سرکوب زیادی مایه‌ی افراط در آن، عدم سرکوب و «آزادی» اما باعث محو شدن اشتیاق می‌شود.

وقتی نُرم ِ اجتماعی اینست که «لذت ببر»، لذت بردن غیرممکن می‌شود.

[Ouroboros]

برخلاف تصور ایوان کارامازوف، امروز چنان به نظر می‌رسد که گویا در نبود خدا، هیچ چیز مجاز نیست!

[Ouroboros]

اینهمه درپی رسیدن به «فردیت مستقل» زمین خوردیم، یک فرصت دوباره هم به «پیروی کورکورانه» بدهیم!

[Ouroboros]

«ابله‌نمایی» روش محبوب ابله است برای تمارض به هوشمندی. او گمان می‌کند اگر خود را ابله جا بزند همه گمان می‌کنند که لابد «واقعا» ابله نیست بلکه فقط دارد «ادای» آنرا در می‌آورد. یکی از علائم خرفتی همینست که آدم خرفت معمولا به بازخورد بیرونی آنچه انجام می‌دهد توجهی ندارد و یک عمل بی‌نتیجه را صرفا بدلیل اینکه باور دارد به او هویتی بازشناختنی می‌‌دهد تکرار می‌کند.

[Ouroboros]

جالب است که انسان بدوی از زخم‌زنی بر بدن خود به جهت تعلق به گروه و اعلام عضویت خود در انجمن قومی و گاهی اعلام جایگاه خود در آن انجمن بهره می‌برد، اما انسان مدرن از همان عمل برای استقلال از جمع و اعلام فردیت خود.

[Ouroboros]

جلب توجه، یا اشتیاق برای دیده شدن بدلیل آنست که جلب عنایت دیگران در ما احساس مهم بودن یا جزئی از گروه بودن را پدید می‌آورد و در پایان روز همه‌ی آنچه ما می‌خواهیم همینست که به بازی گرفته بشویم. زخم زدن بر بدن به نوعی اعلام «استقلال» روانی از جمع و هزینه‌ای است که مرد خودفریب خرج نمود عینی ادعای ذهنی خود مبنی بر «استقلال از تائید بیرونی» می‌کند.

[Ouroboros]

غرض از نوشتن اینها، این بود که بگویم «ترول» هم در واقع روشی‌ست مشابه همان زخم‌زنی. ابله‌نمایی تنها روش آدمی‌ست که می‌داند تحت هیچ شرایطی چنانکه هست پذیرفته نخواهد شد، اینست که با تحمیل وجود خود به جمعی که او را بازپس زده از آن انتقام می‌گیرد. اینترنت انباشته است از این آدمها چون در دورانی زندگی می‌کنیم که از یک سو همه توقع دارند «جزو» گروه باشند، یعنی عضویت در نهادهای اجتماعی را نه فقط حق خود که اساسا دلیل وجودی خود می‌دانند، و از سوی دیگر تقریبا تمام همبودهای برجسته جامعه به شدت انحصارطلب هستند و هیچکس بجز یک عده آدم نخبه‌ی درجه یک را به خود راه نمی‌دهند، اگرنه دیگر برجسته نبودند!

اینست که سوژه‌ی مدرن دائم احساس «جا ماندگی» و «به بازی گرفته نشدن» و «تی‌پا خوردن» می‌کند و به محض آنکه جمعی را می‌یابد که به هر نحوی، ذره‌ای او را به یاد ِ آن نهادهای انحصارطلب ِ نخبه‌گرا می‌اندازد کمر به برهم زدن آن از طریق «ترول» می‌کند. اینجا بحثی به راه افتاده؟ خرابش کنیم. آنجا دو نفر دارند با هم گپ می‌زنند؟ برویم به آنها بخندیم. بهمان جا یک نفر به خودش اجازه داده لحظه‌ای جدی بشود و در این عالم دلقک‌سالار حرف جدی بزند؟ واویلا!

اگر آسیب‌شناسی من از ترولیسم درست باشد، راه درمان آن بسیار ساده است: نادیده گرفتن آنها تا سرحد ایجاد شک اگزیستانسیالیستی در آنها که «آیا من اصلا وجود دارم؟» و «نکند پستم را ندیده‌اند؟». من خاطرم هست مزدک با همین ترفند نادیده گرفتن مداوم + تکه‌پرانی فصلی دو کاربر «ارژنگ» و «زیبا» را که مناقشه‌دوست و جدل‌گرا و اندکی «ترول‌باز» بودند به ورطه‌ای انداخت که فونت‌های رنگی و بزرگ و خنده‌آور اتخاذ می‌کردند برای دیده شدن!

[Ouroboros]

نمود عینی و اجتماعی فردیت است که تعالی یا زوال آنرا محک می‌زند. فردیت محصور در پستوی خانه‌ی شخصی تنها روشی‌ست برای خودفریبی. لیبرال دموکرات دیوار انزوایی به دور «منیت» خود می‌کشد و گمان می‌کند «من» ِ زندانی در پستو نوعی از فردیت متعالی‌ست. نه فقط نمود تعالی فردی، که حتی شکل‌گیری و امکان‌پذیری آن در گرو ارتباط رودرو با جمع است.

[Ouroboros]

«به این چیز دست نزن»،
تاکنون جمله‌ای از این زورمندتر برای تشویق سوژه به دست زدن به آن چیز آفریده نشده!

[Ouroboros]

میان «درک فلسفی» و «سبک زندگی» تفاوت هست، هدانیسم باید سبک زندگی شما باشد نه آرمان فلسفی شما. به عبارتی دیگر: مثل کاپیتالیست زندگی کن، مثل فاشیست بیاندیش، مثل کمونیست حرف بزن و مثل آنارشیست سکس داشته باش!