برای منی که هوادار دیرین سینمای ناب هنری هستم و خشنتر از سینمای تارانتینو (!) به عمرم ندیدم، تماشای
سریال «اسپارتاکوس» حقیقتاً تجربه و همراهی خشونت آمیزی خواهد بود! امشب قسمتهای نخست فصل یکُـم
هستم، ناشکیبانه چشم براه بودم تا نبرد نهایی کریکسوس و اسپارتاکوس را نظاره کنم. ولی زهی خیال باطل که
باهم یار و همراه میشوند برای نابودی "سایهی مرگ"! یکی از دوستانم پیش از تماشای فیلم به قصد نقیصهگویی
میگفت: "کاراکترها با شدت تمامتری آلفا و حدت به مراتب بیشتری هالیوودی هستند و کمترین شباهتی به مردمان
ماقبل مسحیح ندارند"! «هنر» یعنی همین که با تمام ابزار موجود اثر را در جهت کمال و تفصیل ماخوذ به واقعیت بردن؛
خواه شیرینی آمریکایی باشد خواه مهر هفتم!
(البته اولی را ندیدهام، اما تعاریفش در مجمع ناسینمادوستان کم
نیست گویا) من بروم ادامهی گلادیاتورها را ببینم..
یک نقشی میخواهم که به تقوا نزدیکتر باشد، این یکی گویا هنوز فی ظلمات ثلاث مانده است:
این فایل پیوست وجود ندارد . شاید زدوده باشد و یا لینک اشتباه وارد کرده باشید. اگر از موجودیت
این لینک مطمئن هستید برای کسب دادههای بیشتر با گردانندگی سایت تماس بگیرید.