مهاجرت

[sonixax]

خب در راستای طرح بیرون کشیدن جستارهای مفید از زیر خاک،امروز این جستار رو انتخاب کردم..دوستان غربت نشین اگر ممکن هست در مورد مسائل و مشکلاتی که ابتدای حضور در خارج از ایران داشتید صبحت کنید...جزییات رو به طور خاص بگید...چقدر تفاوت داشت با ذهنیتتون؟چه چیزهایی بیشتر از همه براتون جالب و دوست داشتنی بود و چه چیزهایی به مذاقتون خوش نیومد؟کلا ما رو در جریان بذارید ببینیم دنیا دست کیه

مشکل نخست که همه هم دارند : زبان . بعد از زبان آشنایی با فرهنگ کشور میزبان و از همه مهم تر قوانین .

[Anarchy]

مشکل نخست که همه هم دارند : زبان . بعد از زبان آشنایی با فرهنگ کشور میزبان و از همه مهم تر قوانین .

خب میلاد بیشتر توضیح بده برامون...اتفاقی چیزی که برات افتاده...

بقیه دوستان ساکن فرنگ چرا هیچی نمیگن؟بابا بگید ما استفاده کنیم..

[sonixax]

خب میلاد بیشتر توضیح بده برامون...اتفاقی چیزی که برات افتاده...

بقیه دوستان ساکن فرنگ چرا هیچی نمیگن؟بابا بگید ما استفاده کنیم..

خوب من چون از بچگی زیاد میومدم اروپا با خانواده اتفاق خاصی برام نیوفتاد مگر همون درگیری های روزهای اول با زبان که همه دارند .

[Anarchy]

مهربد و امیر گرامی هم افتخار بدن و از تجربیاتشون بگن خوشحال میشیم

[Ouroboros]

من تجربه‌ی چندان موفقی نیستم دوست گرامی، چند سالی فرانسه بودم، در آنجا چندین بار بدلیل تخریب اموال عمومی دستگیر شدم و سرانجام برای سال پنجم ویزای من تمدید نشد. برگشتم ایران و چند سالی اینجا وقت هدر کردم، حالا هم رفته‌ام ایتالیا برای اتمام تحصیل یا شاید رفتن از آنطرف به جایی بهتر... کلا هر کاری من کرده‌ام و هر تجربه‌ای من داشته‌ام را شما «نباید» بکنید، از آن جمله: باز کردن حساب روی دموکراتیک بودن سیستم‌های غربی، پلیس همه جا به یک اندازه وحشی‌ست.

اگر می‌روید برای زندگی بهتر می‌باید بندها را بگسلید. امید بازگشت فقط باعث درد و رنج بیشتر خواهد شد.. فکر مهاجرت با خانواده را حتما فراموش بکنید، من تا بحال یک خانواده‌ی موفق ایرانی در خارج از کشور ندیده‌ام، یا از هم پاشیده‌اند، یا با نفرت و بیزاری یکدیگر را بدلایل ثانوی تحمل کرده‌اند.

[Anarchy]

من تجربه‌ی چندان موفقی نیستم دوست گرامی، چند سالی فرانسه بودم، در آنجا چندین بار بدلیل تخریب اموال عمومی دستگیر شدم و سرانجام برای سال پنجم ویزای من تمدید نشد. برگشتم ایران و چند سالی اینجا وقت هدر کردم، حالا هم رفته‌ام ایتالیا برای اتمام تحصیل یا شاید رفتن از آنطرف به جایی بهتر... کلا هر کاری من کرده‌ام و هر تجربه‌ای من داشته‌ام را شما «نباید» بکنید، از آن جمله: باز کردن حساب روی دموکراتیک بودن سیستم‌های غربی، پلیس همه جا به یک اندازه وحشی‌ست.

اگر می‌روید برای زندگی بهتر می‌باید بندها را بگسلید. امید بازگشت فقط باعث درد و رنج بیشتر خواهد شد.. فکر مهاجرت با خانواده را حتما فراموش بکنید، من تا بحال یک خانواده‌ی موفق ایرانی در خارج از کشور ندیده‌ام، یا از هم پاشیده‌اند، یا با نفرت و بیزاری یکدیگر را بدلایل ثانوی تحمل کرده‌اند.

امیر جان نکنه اونجا هم رفتی در تظاهرات ضد دولتی شرکت کردی؟ پسر اونجا هم؟
خب من میخوام جزییات بیشتری بدونم نه صرفا از دریچه اینکه دولت های اونجا هم سرکوبگر هستن...از زندگی روزمره بیشتر میخوام بدونم و تفاوت های احیانا آزاد دهنده...

[Ouroboros]

امیر جان نکنه اونجا هم رفتی در تظاهرات ضد دولتی شرکت کردی؟ پسر اونجا هم؟
خب من میخوام جزییات بیشتری بدونم نه صرفا از دریچه اینکه دولت های اونجا هم سرکوبگر هستن...از زندگی روزمره بیشتر میخوام بدونم و تفاوت های احیانا آزاد دهنده...

... جوان و خام بودم گرامی، اگرنه سرم را می‌چپاندم در کتاب و سرنگونی نظام سلطه را چند سالی عقب می‌انداختم.
زندگی روزمره خیلی بهتر از ایران است، مردم از فشارهای عجیب و غریبی که در ایران به روی مردم هست راحت و آسوده هستند. مذهب از حوزه‌ی عمومی جامعه تا اندازه‌ی زیادی بیرون انداخته شده و بطور کلی نژادپرستی، خشم و عقده‌های فروخورده‌ی به مراتب کمتری در خیابان‌ها می‌بینید. در اروپا ممکن است سالی یکی دو بار با آدمی عوضی و نژادپرست روبرو بشوید که رفتاری زننده از خود بروز می‌دهد، در تهران هر روز دستکم یک آدم عوضی به پست من می‌خورد که حالم از دست او تا شب خراب بود... راستش نوشتن این در جایی برایم اهمیتی ویژه دارد چراکه ایرانی‌جماعت با هر نوع پیشینه و انگیزه‌ای، پس از مدتی اندک به شدت دلش هوای وطن می‌کند، خیلی بدی‌ها را فراموش کرده و فقط خاطرات خوب را، آنهم به نحوی مبالغه‌آمیز به یاد می‌آورد. بحران هویت مسئله‌ای بسیار جدی‌ست، شمار آدمهایی که ناگهان طالب ِ دل‌شکسته‌ی قلیان و آفتابه و شجریان می‌شوند اصلا کم نیست و ..

مشکل دیگری که اغلب شماری از فرهیختگان چپگرای ایرانی به آن مبتلا می‌شوند، نفرتی توصیف‌نشدنی از جامعه‌ی میزبان است. دیدن اینهمه منابع و آزادی‌ها و امکانات که هیچکس به آنها اعنتایی نمی‌کند و قدرشان را نمی‌داند، همواره همراه با سطحی هراسناک از بیزاری نسبت به جامعه‌ی بورژوازی‌ست که برای اعضای آن بود و نبود آزادی بیان برایش اهمیتی کمتر از آبجوی عصرانه در بار سر خیابان دارد.

خلاصه زندگی برای ما تلاشی‌ست مداوم برای بدل نشدن به کلیشه‌های تکراری.

[Anarchy]

راستش نوشتن این در جایی برایم اهمیتی ویژه دارد چراکه ایرانی‌جماعت با هر نوع پیشینه و انگیزه‌ای، پس از مدتی اندک به شدت دلش هوای وطن می‌کند، خیلی بدی‌ها را فراموش کرده و فقط خاطرات خوب را، آنهم به نحوی مبالغه‌آمیز به یاد می‌آورد. بحران هویت مسئله‌ای بسیار جدی‌ست، شمار آدمهایی که ناگهان طالب ِ دل‌شکسته‌ی قلیان و آفتابه و شجریان می‌شوند اصلا کم نیست و ..

پرداختن به خاطرات بد نیست و من هم لذن میبرم ازش اما مبالغه آمیز و تصویر زیبا ساختن هست که مشکل داره...ولی همیشه فکر کردم که من مجبور و محکوم نیستم فقط در خاکی که بدون انتخاب خودم درش متولد شدم تا آخر عمر بمونم...

[Mehrbod]

پرداختن به خاطرات بد نیست و من هم لذن میبرم ازش اما مبالغه آمیز و تصویر زیبا ساختن هست که مشکل داره...ولی همیشه فکر کردم که من مجبور و محکوم نیستم فقط در خاکی که بدون انتخاب خودم درش متولد شدم تا آخر عمر بمونم...

جدا از همه خوبی‌های غرب، من ساختن را بیشتر از گُسارش دوست دارم. همانجور که کسرای گرامی جای دیگر گفت، خاک میهن خودمان را برمیگزینم (ترجیح میدهم).

ایران براستی تَوند (potential) بسیار بالایی برای پیشرفت دارد، افسوس که ولی این اسلام مانند چنگار روی میهنمان افتاده.

مشکل دیگری که اغلب شماری از فرهیختگان چپگرای ایرانی به آن مبتلا می‌شوند، نفرتی توصیف‌نشدنی از جامعه‌ی میزبان است. دیدن اینهمه منابع و آزادی‌ها و امکانات که هیچکس به آنها اعنتایی نمی‌کند و قدرشان را نمی‌داند، همواره همراه با سطحی هراسناک از بیزاری نسبت به جامعه‌ی بورژوازی‌ست که برای اعضای آن بود و نبود آزادی بیان برایش اهمیتی کمتر از آبجوی عصرانه در بار سر خیابان دارد.

این را من هم زیاد دیده‌ام، ولی خوب گمان میکنم در ایران تراز هوتادین (کیفی) زندگی آن اندازه پایین است که ما یک زندگی کمابیش خوب را بیشتر از آنکه باید بها میدهیم.

اگرنه در اینجا شرکت‌های بزرگ کم کم دارند جای دین و مذهب را میگیرند و شما باید برای یک زندگی خوب مانند برده کار کنید و باز
هم قانون 90 به 10 بچشم میخورد: 90 درسد مردم همه کارها را میکنند، هنگامیکه 10 درسد یا کمتر 90 درسد پول و منابع را بدست میاورند.

تنها دگرش با ایران در این است که منابع بسیار فراوانتر هستند و این نابرابری آنچنان به چشم نمیاید.

خوشبختانه در کنارش آزادی‌هایی که هست این شانس را نیز به هر کس میدهد که با گزینش درست پیشه و کار، دستکم بتواند زندگی
خودش را جدا کرده و بمانند ایران وادار نیست که برای بهزیستی (رفاه) خود بیشتر زمانها به دزدی و کلاهبرداری و عمامه و .. روی بیاورد!

[Anarchy]

جدا از همه خوبی‌های غرب، من ساختن را بیشتر از گُسارش دوست دارم. همانجور که کسرای گرامی جای دیگر گفت، خاک میهن خودمان را برمیگزینم (ترجیح میدهم).

ایران براستی تَوند (potential) بسیار بالایی برای پیشرفت دارد، افسوس که ولی این اسلام مانند چنگار روی میهنمان افتاده.

مهربدجان به نظرت این حرف، کمی تا حدودی شعار دادن نیست؟