پراکنده‌نویسی

[Ouroboros]

اومانیست «انسان» را در مقام مفهومی رمانتیک و انتزاعی می‌ستاید اما از «انسان‌ها» در قالب گله‌ای بی‌شکل و حالت و فرومایه بیزار است. جدا از عواطف او پیرامون انسان در قالب یک مفهوم خاص و انسان در قالب موجود عام، احساس او پیرامون «افراد انسانی» از همه جالبتر است: او ایشان را چنان سخیف و چندش‌آور می‌یابد که اگر به قدرت برسد دانه‌دانه‌ی آن‌ها را برای حفظ «انسانیت» می‌گذارد سینه‌ی دیوار.

[Ouroboros]

ویژگی اصلی و وجه بازشناسی ِ جهان سکولار این نیست که راه‌حل‌های مذهبی را به رسمیت نمی‌شناسد، اینست که مشکلات مذهبی را دیگر مشکل تلقی نمی‌کند.

[Ouroboros]

خرد مدرن به مشکلات کهن پاسخ نمی‌دهد، صرفا آنها را «از مد افتاده» اعلام می‌کند. مرد مدرن مثلا چاره‌ی بهتری برای پاکدامنی ندارد، بلکه آموخته تا وانمود بکند پاکدامنی از اساس مهم نیست.

[Ouroboros]

کدامیک گواه بهتری برای زندگی بورژوایی‌ست؟ کوکاکولا، یا روشن‌فکر چپی؟

[Ouroboros]

- روشن‌فکر چپی از نظریه‌ی انتقادی برای توجیه موجودیت بورژوایی خود بهره‌برداری می‌کند.

[Ouroboros]

انقلاب سوسیالیستی و سقوط سبک زندگی سرمایه‌داری هیچ فایده‌ای نداشته باشد، دستکم ما را از شر روشنفکران چپ‌گرا خلاص می‌کند.

[Ouroboros]

با شماری از ‌نئومارکسیست‌ها که صحبت می‌کنید این احساس در شما پدید می‌آید که گویی به نظر ایشان بزرگترین گناه سرمایه‌داری برآوردن وعده‌های رفاه عمومی‌ست که سوسیالیسم از عینی کردنشان چنان فاجعه‌آمیز عاجز بود.

[Ouroboros]

خرده‌بورژوای تحصیلکرده‌ی شهرنشین ِ طبقه‌ی متوسط به بالا در نظر لمپن حتی منفورتر است از بورژوازی. تنها برتری دومی به نظر لمپن ثروت اوست، که در کاپیتالیسم بدست آوردن آن برای لمپن به انحای گوناگون، از قاچاق فروشی و کار چاق‌کُنی تا برنده شدن در لاتاری ممکن و میسر است.

خرده‌بورژوا اما با آن سلیقه‌ی هنری، تحصیلات آکادمیک، ذائقه‌ی ادبی و دغدغه‌های روشنفکرانه‌ای که دارد در نظر لمپن موجودی‌ست از سیاره‌ای دیگر که آنچه دارد هرگز برای او دست‌یافتنی به نظر نمی‌رسد.

[Ouroboros]

خرده‌بورژوای مدرن فرزند روحانی ِ اشراف زادگان اروپای اواخر رنسانس است که وجودشان به تجار کاپیتالیست یادآور می‌شد هیچ مقداری از ثروت نمی‌تواند نجیب‌زادگی برایشان به ارمغان بیاورد. وجود روشن‌فکر چپی در نظر لمپن مستندی‌ست از فرومایگی ذاتی او.

[Ouroboros]

کاپیتالیست به نوعی از همه‌ی ما «برابری‌»خواه‌تر است، زیرا روح جامعه‌ای که می‌آفریند آنست که «پولدار شو تا آدم حسابت بکنم». به نظر می‌آید معنای ضمنی کُل نقد چپ از مشروط شدن ارزش آدمی به دارایی‌های مادی او در جامعه‌ی سرمایه‌داری در اذهان اعضای فروتر جامعه آنست که هیچ راهی برای برون‌رفت از جایگاه خود ندارند.

«کاپیتالیست منفور و مذموم است زیرا آدمیت انسان را مشروط به ثروت می‌کند، ما ولی می‌دانیم که ثروت یا فقر، از شما بهتریم و همیشه هم بهتر خواهیم بود»! نقد روشن‌فکر چپی به ستایش مظاهر سرمایه‌داری از سوی لمپنیسم، زیر لایه‌ای از تزویر چیزی نیست بجز اینکه : «بی‌هوده جان نکن، پول یا نه، هرگز آدم حسابت نخواهم کرد!».