چرا خانواده مهم است

[Ouroboros]

در اینزمینه من با " nocturne" و پاسخی که به شما دادن بیشتر موافقم.
خب، خانواده عقایدِ خودش رو بر فرزند تحمیل می کنه؟ می پذیریم.
اونرو محدود می کنه؟ می پذیریم.
اما چه جایگزینی برای اون پیشنهاد میشه؟ دولت؟ یا نهادهای خصوصی؟
اگه دولت باشه که واقعا باید فاتحه ی جامعه ی بشری خونده بشه. چون دولت عاشق استحکام قدرت خودشه و اگه این امتیاز رو بهش بدیم دیگه راحت می تونه سرباز تهیه کنه.
اما اگه بگین نهادهای خصوصی، باز هم باید هزارتا قانون و تبصره براش ساخت. از کجا معلوم اونها با فرزندی که مال خودشون نیست خوب رفتار کنن؟ از کجا معلوم حالت برده داری و یا همون سربازسازی پیش نیاد؟
این پیشفرض رو هم باید مسلم گرفت که بچه تا قبل از سن بلوغ (بقول دوستمان، 16 سالگی) نمیتونه آزاد باشه. قطعا نمیشه در این سن تصمیم گیری کرد و تفکر انتقادی هم که خود بخود در کودک ایجاد نمیشه.

جایگزین خانواده‌ی فعلی می‌تواند خانواده‌ای فاقد روابط مبتنی بر تحمیل و اقتدار باشد، در حال حاضر رابطه یکسر برپایه‌ی بده/بستان تنظیم شده، اما همه وانمود می‌کنند برآمده و بخاطر عشق است. اینکه شما نوعی احساس وصف‌نشدنی از رفع تکلیف دارید برای تشکیل خانواده و آن‌را بخشی طبیعی از زندگی بشر تلقی می‌کنید امروز می‌باید که به پایان برسد. باید دست از سری‌سازی آدمها برداریم و این ایده را کنار بگذاریم که اگر همه دارای افکار و رفتار یک‌شکل نباشند باید اصلاح‌شان کرد.. ۹۰٪ آنچه نرمال تلقی نمی‌شود و خانواده/جامعه سعی در تغییر آن دارند هیچ آزاری به کسی نمی‌رساند، و فقط بخاطر فرهنگ مهاجم و سرکوب‌گر حاکم است که تکفیر شده. اغلب برای اثبات مشروعیت این بخش عظیم از رفتارهای بی‌زیان آدم‌ها که توسط فرهنگ حاکم «عجیب» و «مخرب» برچسب خورده آن ۱۰٪ خودویرانگر/دگرآزار را شاهد می‌اورند.. آیا ما به جایی نرسیده‌ایم که بتوانیم بی‌نیاز به استعاره‌ها و دگم‌های ضمنی آنچه به راستی مخرب است را کنار بگذاریم و آنچه تنها متفاوت است را بپذیریم؟ گویا نه.

[mosafer]

در حال حاضر به گمانم بهترین راه اینست که شخص در اولین فرصت خود را از شر خانواده خلاص بکند و تا می‌تواند از ایشان فاصله بگیرد.

خانواده از نظر من چیز بسیار مزخرفی هست
.

البته باید دید چنین طرز فکری را زمانی فرزندانتان نیز عنوان کنند،قبول میکنید به همین راحتی؟

[onali]

البته باید دید چنین طرز فکری را زمانی فرزندانتان نیز عنوان کنند،قبول میکنید به همین راحتی؟

اگرهم نکنند این چیزی از غلط بودن سیستم خانواده کم نمیکنند...به صورت تئوری ایرادات زیادی به این نظام وارده حالا اگر در عمل ببینیم که خود این اقایان هم از نظر احساسی دچار مشکل میشن باید نتیجه گرفت که لازم است از وابستگی های احساسی بین اعضا خانواده و رفتارهایی که منجر به اونها میشه کم کرد. و به گونه ی دیگری این برخورد و باز خورد ها رو بازسازی کرد... دقت کنید اعتقاد من براینه که این وابستگی ها ذاتی نیستند ما چیزی به اسم نیاز عاطفی به پدر یا مادر از بدو تولد نداریم..اگه فرض کنیم به همسرتون وابسته هستید ولی اون مایله که جدا شه حرف شما مثه اینه که بگید طبیعیه نباید اجازه بدم"به همین راحتی" بره!!! فک میکنم از نظر شما هم رابطه زناشویی باید دارای تمایل دو طرفه باشه..رابطه پدر. فرزندی چرا باید از این قائده مستثنی باشه؟

[iranbanoo]

ما چیزی به اسم نیاز عاطفی به پدر یا مادر از بدو تولد نداریم.

این دیگه خیلی اپن مایند بازیه!
چرا نداریم؟اینکه ما به خواست و اراده ی خودمون به دنیا نیومدیم خودش به حد کافی دلیل میشه که پدر و مادر رو موظف به رفع این نیاز بکنه.
چرا باید آدم ها رو ماشینهای بی احساس تصور کنیم که هیچ نیازی به افرادی ندارند که حسی متفاوت از حس جنسی و یا حتی دوستی بهشون داشته باشیم؟

[onali]

این دیگه خیلی اپن مایند بازیه!
چرا نداریم؟اینکه ما به خواست و اراده ی خودمون به دنیا نیومدیم خودش به حد کافی دلیل میشه که پدر و مادر رو موظف به رفع این نیاز بکنه.

بالاخره میخواید ثابت کنید این نیازو داریم یا اینکه خانواده مسولیت رفع این نیازو داره؟ جوابتون ارتباطی به پرسش "چرا نداریم" نداره
ببینید اینجا دو مسئله جدا رو باهم اوردید: 1-چرا داریم و شما باید ثابت کنید ولی همینو بگم که بچه ای که بی پدر ومادر و بدون اطلاع از وجود چنین رابطه های بزرگ میشه هیچ وقت نمیپرسه من این نیازمو کجا تامین کنم.کس شرهاییم که تو فیلما میبینین یا تو دنیای واقعی ی مشت شعره یا برای جلب توجه یا واقعا برای رفع نیاز عاطفی....ولی این نیاز هالزوما نیاز به یک پدر نیس..نیاز به یک حامیه...ی دوس...این بچه هایی که موقع از دست دادن پدرو مادرشون بقیه هم اونها رو به حال خودشون رها میکنن دچار این مشکل میشن.وگرنه اونایی که از ابتدا یا "حتی" بعدها تحت سرپرستی قرار میگیرن چنین مشکلاتی ندارن...این نشون میده که این نیاز به اصل و نسب و این حرفا ربطی نداره
2-اینکه اونها بدون پرسش از خودمون ما رو بدنیا اوردند میتونه دلیل حمایت و سرپرستی و رفع نیازهایی از قبیل مادی بکنه

چرا باید آدم ها رو ماشینهای بی احساس تصور کنیم که هیچ نیازی به افرادی ندارند که حسی متفاوت از حس جنسی و یا حتی دوستی بهشون داشته باشیم؟

من نیازهای عاطفی رو رد نکردم...اما من همه اونها رو توی ی بخش بزرگ مثل نیاز به حمایت و همدلی خلاصه میکنم... ماها نیاز داریم که گاهی اوقات از طرف بقیه مورد لطف و محبت قرار بگیریم ولی چیزی بیشتر از این نیس...حالا این نیازو هرکسی میتونه براورده کنه ....هرکسی که از نیاز های شما به خوبی واقفه و میتونه رفعش کنه...حالا کسی دلش میخواد اسمشو بزاره پدر یا دوست فرقی ندارن...جفتش ی کارو انجام میدن...فقط طبق معمول مردم دنبال اینن که اسم بسازن و طبقه بندی کنن

به عنوان اخرین روشنگری فکر میکنید چنتا بچه( با در نظر گرفتن اینکه تعلیمات لازم برای یک زندگی مسالمت امیزو تعلیم دیدن( درنظر بگیرید که لزوما خانواده نیس که این تعلیمتو میده هر سازمان اموزشی هم قادر به وادار کردن این بچه ها به دنبال کردن ی سری الگوی رفتاری هست )) نمیتونن باهم زندگی کنن و نیاز های عاطفی همدیگه رو رفع کنن؟

[mosafer]

اگرهم نکنند این چیزی از غلط بودن سیستم خانواده کم نمیکنند...به صورت تئوری ایرادات زیادی به این نظام وارده حالا اگر در عمل ببینیم که خود این اقایان هم از نظر احساسی دچار مشکل میشن باید نتیجه گرفت که لازم است از وابستگی های احساسی بین اعضا خانواده و رفتارهایی که منجر به اونها میشه کم کرد. و به گونه ی دیگری این برخورد و باز خورد ها رو بازسازی کرد... دقت کنید اعتقاد من براینه که این وابستگی ها ذاتی نیستند ما چیزی به اسم نیاز عاطفی به پدر یا مادر از بدو تولد نداریم..اگه فرض کنیم به همسرتون وابسته هستید ولی اون مایله که جدا شه حرف شما مثه اینه که بگید طبیعیه نباید اجازه بدم"به همین راحتی" بره!!! فک میکنم از نظر شما هم رابطه زناشویی باید دارای تمایل دو طرفه باشه..رابطه پدر. فرزندی چرا باید از این قائده مستثنی باشه؟

اینگونه که شما عنوان میکنید ، هیچ اختلافی بین کودکان بی سرپرست و کودکانی که زیر دست پدر و مادر خود بزرگ میشوند نیست.چه بسا کودکان گروه اول خوشبخت تر هم باشند چون مجبور نیستد پایبند نهادی باشند که سرتاپایش غلط ست.

[Mehrbod]

در ابتدای این بحث من فرض را بر این قرار دادم که خانواده و داشتن آن چیز مهمی است، منظورم از مهم این است که نیازمند احترام و توجه است، اگر فکر میکنید اینگونه نیست میتوانید دلایل خود را بیاورید ولی هدف اصلی من از این تاپیک گرفتن جواب های دنیاگرایانه برای این سوال ها بود:

1. چرا به پدر و مادر خود احترام میگذارید؟ با توجه به اینکه احترام ممکن است اکتسابی باشد آیا اگر پدر و یا مادر خود را سزاوار احترام ندیدید آیا باز هم به آنها احترام میگذارید؟ چون والدینتان هستند؟
2. رفتار ما با خواهر یا برادرمان باید چگونه باشد؟ منظور اینکه آیا فارق از اینکه این انسان چه نقشی در زندگی شما داشته همیشه به او محبت میکنید چون برادرتان است یا رفتار شما با او بر اساس رفتار او با شما شکل میگیرد؟ اگر فکر میکنید رفتارتان تحت تاثیر پیوند برادری است برای آن دلیل بیاورید.
3. رفتار شما با قوم و خویش های درجه ی دوم چگونه است و مبنای رفتاری شما چیست؟
4. جدا از سودمندی های فرگشتیک برای اهمیت دادن به خانواده و اعضای آن فکر میکنید اهمیت به خانواده در دنیای امروز چه سودی میتواند داشته باشد؟

1. آری. اگر سزاوار احترام نبینم نه، ولی بی‌احترامی هم نمیکنم.

2. بر پایه‌ی سود شخصی و دوسویه، ولی با یک سوگیری (bias) بیشتر در برابر دوستان؛ همچنین در برابر هموندان خانواده گذشت بسیار بیشتری دارم تا دوستان، چرا که بریدن همیشگی رابطه تنها در جایگاه واپسین راهکار میتواند بکار برود.

3. باز هم مانند دو، ولی با سوگیری ناچیز و گذشت بسیار کمتر.

4. فرزندان را بزرگ کرده و پس از 16 سالگی هم بایستی جدا از پدر و مادر بوده و زندگی خودشان را یافته باشند.
همچنین پدر و مادر در جایگاه پشتیبان فرزند می‌مانند و هموندان خانواده نیز به یکدیگر ارزش بیشتری در برابر آدمهای بیگانه میدهند.

[Russell]

امیر ولی این 16 سالگی اینها خیلی هم بیراه نیست از این نظر که مغز انسان تا 20 سالگی و اینها رشد میکند و مثلا ندادن گواهینامه و پروانه کامل برخی تصمیمها به آنها زیر این سن قابل دفاع بنظر میرسد،نه؟

[Ouroboros]

حس مسئولیت‌پذیری در انسان هیچ پیوندی به سن ندارد. رشد قوای ذهنی هم مسئله‌ی آنقدر مهمی نیست، حجم آموخته‌های انسان در همان بیست سال اول به تمام باقی عمر می‌چربد. در ایران همین حالا بچه‌هایی هستند که سرپرست خانواده به حساب می‌آیند.. این نظام بچه‌سالار پسافردگرا به نحو رقت‌انگیزی می‌خواهد کودکان را از آنچه به راستی هستند ضعیف‌تر جلوه بدهد، تنها هدفی هم که دنبال می‌کند بخشیدن کنترل بیشتر به والدین است.. هر نسلی از والدین مایل به اعمال کنترل و سرکوب بیشتر فرزندان خود بوده‌اند(زیرا بیماری از طریق بیمار منتقل می‌شود، و قربانی خشونت خانوادگی به قربانی‌کننده برای آن بدل خواهد شد)، اما این پدر/مادرهای پست‌مدرن ِ دوران ما به دلایلی بسیار پیچیده و درهم‌تنیده از دروغ‌های شاخدار و جعل‌های هوشمندانه مسلح شده‌اند، و در این خیمه‌شب بازی ِ وقیح وانمود می‌کنند کنترل هر ثانیه از زندگی بچه‌هایشان کاری‌ست نه فقط اخلاقا مشروع، بلکه منطقا ملزوم.

[Anarchy]

راسل جان به نظر من هم باید دید فرضا چه اتفاقی در 16 امین سالگرد تولد یک نفر میوفته که مثلا 1 ماه قلبش یا 6 ماه یا حتی 1 سال قبلش نمیوفته؟ به نظر من هم کمی غیر عقلانی به نظر میرسه این مرز گذاشتن های این شکلی...