فَإِذا لَقِیتُمُ الَّذِینَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّى إِذَا أَثْخَنتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاء حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذَلِكَ وَلَوْ یَشَاءُ اللَّهُ لَانتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَكِن لِّیَبْلُوَ بَعْضَكُم بِبَعْضٍ وَالَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَن یُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿۴﴾
فولادوند: پس چون با كسانى كه كفر ورزیدهاند برخورد كنید گردنها[یشان] را بزنید تا چون آنان را [در كشتار] از پاى درآوردید پس [اسیران را] استوار در بند كشید سپس یا [بر آنان] منت نهید [و آزادشان كنید] و یا فدیه [و عوض از ایشان بگیرید] تا در جنگ اسلحه بر زمین گذاشته شود این است [دستور خدا] و اگر خدا مىخواست از ایشان انتقام مىكشید ولى [فرمان پیكار داد] تا برخى از شما را به وسیله برخى [دیگر] بیازماید و كسانى كه در راه خدا كشته شدهاند هرگز كارهایشان را ضایع نمىكند
مکارم: هنگامی كه با كافران در میدان جنگ رو به رو میشوید گردنهایشان را بزنید، و همچنان ادامه دهید تا به اندازه كافی دشمن را درهم بكوبید، در این هنگام اسیران را محكم ببندید، سپس یا بر آنها منت گذارید (و آزادشان كنید) یا در برابر آزادی از آنها فدیه بگیرید، و این وضع همچنان ادامه یابد تا جنگ بار سنگین خود را بر زمین نهد، برنامه این است، و هر گاه خدا میخواست خودش آنها را مجازات میكرد، اما میخواهد بعضی از شما را با بعضی دیگر بیازماید، و كسانی كه در راه خدا كشته شدند خداوند هرگز اعمالشان را نابود نمیكند.
خرمشاهی: پس چون با كافران [حربى] رو به رو شوید، گردنهایشان را بزنید تا آنكه ایشان را به زانو در آورید [و در دست شما اسیر شوند] آنگاه بندهایشان را سخت استوار كنید، و پس از آن یا منت نهید [و رها كنید بدون فدیه] یا فدیه بستانید [و رها كنید]، تا اهل كارزار بارهاى [سلاح] خود را فرو گذارد، چنین است [حكم الهى]، و اگر خداوند مىخواست از ایشان انتقام مىكشید، ولى [چنین كرد] تا بعضى از شما را به بعضى دیگر بیازماید، و كسانى كه در راه خدا كشته شدهاند، هرگز [خداوند] اعمالشان را تباه [و بىارزش] نخواهد كرد