پرسش و پاسخ‌های فلسفی/دانشیک با مزدک بامداد

[مزدك بامداد]

[homayoun]

[مزدك بامداد]

[Aria Farbud]

درود بر مزدک فرزانه

- برای ساماندهی اندیشار و رفتار و گفتار در زندگی چه روشی را بهتر می دانید؟
-اینکه گذشته ی مان یک نیستی است که گذشته و آینده هم یک نیستی است که نیامده، هر چه هستیم در این "دَم" هستیم، کدام اندیشه ورزی خردمندانه تر است؟

[مزدك بامداد]

[Alice]

دوست گرامی، نه ما از نیستی آمده ایم و نه به نیستی فرامیروییم.

شما عجب نگاه دانشیک و گیتیکی دارید!
مقصود دوستمان این بود:
«گذشته و نیستی دو عدم است و ایام عمر به این دو عدم محدود است و دمی بیش نیست، باید آن را به خوشی گذرانید و در خوشگذرانی باید شتاب کرد که زندگی لاله ای را ماند که چون پژمرد دیگر نخواهد شکفت...»
ترجمه‌ی منثور رباعیات خیام، مچتبی مینوی
«گذشته و آینده دو عدم است و ما بین دو نیستی که سرحد دو دنیاست، دمی را که زنده‌ا‌یم، دریابیم استفاده کنیم و در استفاده شتاب کنیم امروز را خوش باشیم.»
ترانه‌های خیام، صادق هدایت
--
اگرنه خیام هم فیلسوف دهری بود و به «چینش‌های مادی» باور داشت.
این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در بند سر زلف نگاری بوده است
این دسته که بر گردن او می بینی
دستی است که بر گردن یازی بوده است

[مزدك بامداد]

[Alice]

خب من اینجور "عرفانی" و فرامادی[١] ! نیستم، بساکه چیزی را که دانش دریافته است
در یافتن مهاد[٢] های فرامنشی[٣] و رفتار هومنی[٤] بکار میگیرم. ایرانیان شوربختانه در
دراماتیزه کردن و فرامادی کردن داستان زندگی و چامه[٥] گفتن برای آن و آه و ناله
کردن و گوش دادن به نوحه و اینها چیره دستند و نمیتوانند دانش و خرد را چنان
که باید با جهان راستین مینوی پیوند دهند.
•

دراماتیزه کردن به خودی خود بد نیست؛ درد خیام هم بیشتر از همین
جهان هستی و "جبر" زندگی بوده است. به قول غلامحسین یوسفی
اندیشه‌ی مرگ و نیستی چیزی نیست که به این سادگی‌ها از کنار آن
بگذریم؛ اندیشه‌وران بزرگی مانند خیام و هدایت و... بوده اند که از این
دردها نالیده اند و چامه‌ها سرودند و رفته اند...!

[کوشا]

دوست گرامی، نه ما از نیستی آمده ایم و نه به نیستی فرامیروییم.
ما از کار و کنش نیاکان خود که فورمولی برای چینش ریزگان مادی
بودند پدید آمده ایم و خود نیز کارسازی برای چینش ریزگان مادی
می باشیم، برای نمونه زیستبوم خود را دگرگون میکنیم، جهانی بهتر
یا بدتر برای زادمان های پسین درست میکنیم، فرزند میاوریم و سرانجام
ریزگان مادی سازنده ی ما در چینش های نوینی که خود ما نیز در پدید
آوردن آن دستی داشته ایم، جای میگیرند، چه در تنه ی درختی باشد یا
در سنگ آجر یک ساختمان و یا خاکستری که در دریا ریخته شده باشد.
پس مهند این است که در این بازه ای که ما بگونه ی چینش "هومن"
هستیم، از خود ، دگرشی در این جهان پدید بیاوریم که زادمان های پسین
ما بهتر و خوشتر از ما زندگی کنند و بدینگونه، بدهی خود را به نیاکان
و جهانیانی که ما را پدید اورده و به ما خوشی و آگاهی این زندگی را
بخشیده اند، با کاریاری به پسینیان و فرزندان خود که ما به گونه ای در
پیکر آنها، کمابیش فرا میزییم، بپردازیم. فزون بر اینکه خود نیز تا جا
دارد، خوش و سزاوار هستی، زندگی کنیم.
برای همین بایستی با فرمان خرد و در همراهی با اشای هستی که همانا
نیکی و یاری به بهزیستی و خوشی نه تنها هومن، بساکه همه ی جانداران
است، زندگی و رفتار کنیم و روشن است که اگر همه چنین میکردند، همین
جهان ما ان بهشتی میشد که همگان در آرزوی ان داستانها و افسانه ها سرودند.
•
پارسیگر

خود فریبی تا این حد واقعا نوبر است !

[مزدك بامداد]

خود فریبی تا این حد واقعا نوبر است !

خودفریبی این است که به هوای کـُس و کون حوری و غلمان، بخود قمه و به دیگران تازیانه بزنید!
•