این دسته‌بندی‌هایِ آلفا و بتا و .. به دید من هر چه بیشتر زیان دارند تا سود. پیشنهاد من این است که همواره بکوشید بگویید در چه دستههایی نیستید,
ولی نکوشید بگویید در چه دستههایی میباشید. درست آن دم که کس بگوید من "بهمان" هستم, خودش را در یک زندان رفتاری فروبرده و با آن سنجیده
خواهد شد, ولی تازمانیکه بگوید من بهمان "نیستم", از شکنندگی جایگاه خود پیش گرفته است. نمونه‌وار, همواره بگویید که "فمینیست" نیستید, زیرا
از افتادن شما در دسته‌یِ فمینیستهای بدنام پیش میگیرد, ولی نگویید من مدافع حقوق مردان هستم و نیز نباشید, چون شما را در دسته‌یِ ناجور دیگری می‌اندازد.
به دید من, به تن و اندام و تندرستی خود برسید, تا میتوانید روی پوشش خود هزینه کنید, خوشپوش, خوشبو, خوش‌برخورد, خوش‌خنده, خوشگو و اعتماد‌پذیر باشید و
بس. نیازی به انجام هیچگونه آلفابازی و بتاپرهیزی و اینجور کارهای نابخردانه نیست, ولی نیاز به کار کردن نمونه‌وار روی خوشرویی, خوشگویی و خوشگامی و اینها همیشه هست.
در دست دیگر, من بسی بر این باورم که دیگران تا اندازه‌یِ بسیار بالایی همواره میکوشند همراستا با چشمداشت‌هایِ شما برخورد کنند. اگر شما به یک دختر رسیده و
از همان سرآغاز بیانجامید به دسته‌بندی او و خویش و ... خود به خود چشمداشت‌هایِ خودآگاه و ناخودآگاهانه‌اتان را فرافکنی میکنید و پاسخ‌هایی همخور نیز خواهید گرفت.
بوارونه, اگر به کسی, در اینجا دختری رسیده و او را یک «آدم دیگر» و همچون خود ببینید, خود به خود رفتار شما رفتاری دیگر را در پاسخ به خود میکشد.
Our distrust of another justifies his deceit.
بدگمانیِ ما به دیگری, فربیکاری او را دادپذیر میکند.
پاسخ با گفت‌آورد