درخودماندگی

[Mehrbod]

بنظر من وجود سایکوپات حتی از وجود درخودمانده هم برای نرمال ‌ها ضروری تر است. نرمال ها بدون سایکوپاتها تا مرز خودکشی خواهند رفت. سایکوپات با استثمار نرمال، به او راهی برای زندگی کردن میدهد، در نبودش اما نرمال به راههای بس خطرناکی کشانده خواهد شد: چرا وجود دارم؟ هدف من از زندگی چیه؟ من چی هستم و ....

پژوهش در زندگی تیره‌های نخستینی که از همین «نرمال‌ها» ساخته شده اند درست وارونه‌ی این را میگوید. درست مانند
بگوییم گربه‌ها و دیگر جانوران, آدم‌ها نیز در زیستبوم طبیعی خود شاد و خرسند زندگی خودشان را میکنند. برای دریافت بهتر
به این نکته برنگیرد که در تیره‌های نخستینی چیزی به نام "خودکشی" کمابیش بی‌معناست, ولی در جهان امروز امری فراگیر و رو به افزایش.

چرا وجود دارم؟ هدف من از زندگی چیه؟ من چی هستم و ...

این پرسش‌ها تنها و تنها زمانی پدیدار و سُتُرگ و مِهند میشوند که در زندگی کس, تراز درد و رنج از شادی و خوشی بسیار بالاتر رفته باشد و ازهمینرو کس میکوشد با ارزیابی خوب و بد‌های زندگی خود ببیند که آیا پذیرفتن و کنار آمدن با این همه درد ارزش اش را دارد یا نه.

گرنه, کسیکه شاد و تندرست است و ورزش میکند و درآمد و زندگی خوبی دارد از بیخ هرگز
دچار این پرسمان‌های فلسفیک نمیشود و اگر هم بشود, در ترازی خردورزانه و خودآگاهانه و اندیشه‌ورزانه.