آغازگر جُستار
قصیده امامت:
اول به علي، قلدر خونريز تهي مغز
گردن زن و خيبر كَن و غارتگر و قتّال
دوم به حسن، آن شه زنبارهي مسموم
در صلح و صفا با خلفا، راحت و خوشحال
سوم پسر شير خدا، يوسف زهرا
آن تشنه لب نوره كش عاشق انزال
وان اختر چهارم كه بود رمز نجاتش
در صلح به صد سجده و در جنگ به اسهال
پنجم لقبش باقر سوراخ كننده
اي كاش كه بودي لقبش باقر بقال
وانگه ششمين شاه كه با آن همه شاگرد
مغزش شده مشغول و زمانش شده اشغال
علمش همه غائط، سخنش غسل و جماعات
ذهنش همه وطي و دبر و ساير اعمال
هفتم كه نگو، كاظم زنداني مظلوم
توليدي "سيد" زده در قعر سيهچال
هشتم كه وليعهد و شهيد ره انگور
با گنبد زردش كه بود قبلهي آمال
وانگاه نهم، من چه بگويم كه جواد است
الگوي جوانان و نشان مُد هر سال
دشداشهي نارنجي و شلوار بنفشش
عمامهي سبز و فُكل و ريش حنامال
اما دهمين اختر ما جان به فدايش
وصفش نتوانم، نتوانم، بشوم لال ...
افسوس بر آن خاتمهي آل امامت
آن يازدهم عسكري كوچك چاقال
افسوس بر آن چاه نشين مخفي مشكوك
وانكس كه بدو بسته اميد است به اغفال
پاسخ با گفتآورد