آغازگر جُستار
میشه به دیگران هم محبت کرد دوستشون داشت ولی خودشیفته هم بود. یعنی اینطور خودشیفتگی که منظور منه!
اتفاقا من از وقتی به این سمت رفتم، نسبت به بقیهء موجودات زنده هم حس شفقت بیشتری دارم و دلم میخواد ازشون حمایت کنم اونا رو هم در این لذت و امنیت و آرامش و خوشبختی سهیم کنم! ولی به شرطی که قدرت این کار فرصت انجامش رو داشته باشم.
یعنی بگی دلم برای گربه ها میسوزه، برای سگها، و همچنین برای دیگر انسانها.
درحالیکه سابقا اینطورها نبودم و همونطور که شعور نداشتم قدر بدن و سلامتی جسمی و روان خودم رو بدونم، نسبت به بقیه موجودات هم طبیعتا همینطور بدون درک و شعور بودم!!
آدم اگر بدونه اینها چقدر ارزش دارن، دیگه از صدمه زدن به دیگر موجودات هم تاحد زیادتری با آگاهی بیشتری اجتناب میکنه.
اگر بدونیم که هر جاندار یک معجزهء هستیست! حال چه خدایی باشد و چه خدایی نباشد! من احساس میکنم همهء ما از یک خانواده هستیم. حتی نسبت به موجودات فرازمینی احتمالی!
وقتی یک سلول زیبای زنده رو میبینم، اون رو از خانوادهء حیات می یابم. یک سلول سبز، یک سلول قهوه ای، یک شب پره، یک ماهی، یک گوسفند، یک مرغ، یک خروس، یک آهو، حتی یک پلنگ! حتی شاید باکتری های بیماری زا!
این است که انسان از شناخت خود به شیفتهء حیات شدن میرسد! البته جالب اینکه ریچارد داوکینز هم در کتاب «توهم خدا» از قول شخص دیگری به این مسئله اشاره کرده.
ولی شاید این باشه که خودشیفته، اولویت رو به خودش میده! چیزی که بنظر طبیعی و معقول و مشروع هم میاد. یعنی مثلا وقتی منابع ما محدوده و نمیتونیم فراتر از خودمون دیگران رو هم به همون نسبت مورد حمایت قرار بدیم، خودمون رو انتخاب میکنیم. بهرحال وجود خود ما نزدیکترین موجودیت به ماست و بالاترین حق رو برگردن ما داره. غیر از اینه؟ البته اینکه آدم فداکاری بکنه هم شاید در شرایطی که ظرفیت روحانی انسانی بقدر کافی بالا باشه کار شدنی و درستی باشه، ولی ظرفیت روحانی هم بهرحال یک منبع سرمایه و قدرت است و این حرف و استدلال منو نقض نمیکنه.
پاسخ با گفت‌آورد