ماده ۱ – ۲۲۵: مسلمانی که به طور صریح اظهار واعلان کند از دین اسلام خارج شده و کفر را اختیار نموده، مرتد است.
ماده ۲ – ۲۲۵: در تحقق ارتداد، قصد جدی شرط است. بنابراین هرگاه متهم به ارتداد ادعا نماید که اظهارات وی از روی اکراه یا غفلت یا سهو یا در حالت مستی یا غضب یا سبق لسان یا بدون توجه به معانی کلمات و یا نقل قول از دیگری بوده است یا اصل مقصود او چیز دیگری بوده، مرتد محسوب نمی‌شود وادعای او مسموع است.
ماده ۳ – ۲۲۵: مرتد بر دو نوع است: فطری و ملی.
ماده ۴ – ۲۲۵: مرتد فطری کسی است که حداقل یکی از والدین او در حال انعقاد نطفه مسلمان بوده و بعد از بلوغش، اظهار اسلام کرده، سپس از اسلام خارج شود.
ماده ۵ – ۲۲۵: مرتد ملی کسی است که والدین وی در حال انعقاد نطفه، غیرمسلمان بوده و بعد از بلوغش، به اسلام گرویده؛ سپس از اسلام خارج و به کفر برگردد.
ماده ۶ – ۲۲۵: هر گاه کسی که حداقل یکی از والدین او در حال انعقاد نطفه مسلمان بوده، بعداز بلوغ بدون آن که تظاهر به اسلام نماید، اختیار کفر کند، در حکم مرتد ملی است.
ماده ۷ – ۲۲۵: حد مرتد فطری، قتل است.
ماده ۸ – ۲۲۵: حد مرتد ملی، قتل است. لکن بعد از قطعیت حکم تا سه روز ارشاد و توصیه به توبه میشود و چنان که توبه ننماید، کشته میشود.
ماده ۹ – ۲۲۵: هر گاه احتمال توبه مرتد ملی داده شود، فرصت مناسب به وی داده میشود.
ماده ۱۰ – ۲۲۵: حد زنی که مرتد شده، اعم از فطری و ملی، حبس دائم است و ضمن حبس، طبق نظر دادگاه تضییقاتی بر وی اعمال و نیز ارشاد و توصیه به توبه میشود. چنان چه توبه نماید، بلافاصله آزاد می‌گردد.
نوشته اصلی از سوی maggy
پاسخ با گفت‌آورد