آغازگر جُستار
اللهُ اکبر گفتن
ازین«بیداری»ات، ای«خفتهء چند»ـ
چنان صید ِ غمم ، کز خفتن ِ تو
به رنجم آنچنان از خامُشی هات
کزین « الله ُاکبر » گفتن ِ تو ! ـ
نمی دانم چه در اندیشه داری
که با «اللهُ اکبر» می خروشی؟
چه نقصی دارد آزادی که آنرا
به الله و به اکبر می فروشی ؟
بر آزادی زبانت را که بسته ست
مگر این واژه با جانت قرین نیست ؟
مگر زنجیر باف و قلعه بانت
به خاک میهنت ارباب دین نیست؟
مگر خون جوانان تو صد سال
نثار راه آزادی نبوده ست؟
نمی بینی که خون می جوشد از خاک ؟
نمی بینی که رگهاشان گشودست؟
مگر ساطور در دست خداگوی
مگر قصاب ، آن مرد خدا نیست؟
مگر چشم تو بر دیدار بسته ست ؟
مگر گوشت به گفتار آشنا نیست؟
غرامت را چه باید داد زین بیش
که تزویرت به دل کاری نباشد؟
وز اوهام تو زینسان بر دل خاک
ز دلها سیل خون جاری نباشد؟
چه باید کرد تا از دشمن خویش
شناسی باز یکدم دوستان را؟
که نسپاری به دزدان تبرزن
چنین آسوده باغ و بوستان را؟
نمی بینی ددان بر سرزمینت
خدا را جانی و جلاد کردند؟
زمنبر آتش دوزخ گرفتند
به مسجد سجده بر بیداد کردند؟
بگو ای غرقه در وحشت ، چه بوده ست
ازین اللهُ اکبر گفتنت سود؟
به جز تاریکی و جهل و چپاول؟
دل صدپاره و زخم نمکسود ؟
م.سحر
14.2.2011
http://msahar.blogspot.com/2012/02/blog-post_14.html
پاسخ با گفت‌آورد