بابا عجب...!
دختر مردم رو واسه چی میخواستی بکشی مرد حسابی!
عجب کار...!!
نمیدونم چی بگم!
ولی این دیگه بنظرم مشکل فنی جدی باشه مغز و روانت مشکل داره خب خودت هم که قبول داری!
ولی بازم بعیده ازت اینطور این مدت که توی این فروم مطلب دادی و بحث کردی در عقلت مشکل حادی ندیدم! حالا خودکشی بحثش جداست ولی اینکه بزنی یکی دیگه رو بخوای بکشی که بعدش خودت رو هم اعدام کنن که خودکشی کرده باشی دیگه بنظرم دیگه خیلی زیاده رویه! البته شاید در گذشته منم همچین افکاری از ذهنم گذشته، ولی فکر کنم خوشبختانه ظرف یکی دو سال از اون مراحل و بحران ها گذشتم و به خرد و معنویت و پایداری روانی بیشتری رسیدم.
حالا من نمیدونم تو اصلا چرا کاملا خداناباور هستی! منکه اینقدر در زندگی تجربه های تلخ داشتم و بد و بیراه به دین و خدا میگم اما اکیدا خداناباور نیستم. و البته فکر میکنم همون معنویت و احتمال وجود خداست، یه خدای معقول و خوب، نه خدای سطحی و مسخرهء ادیان توده ها، که منو از فروپاشی و انحرافات فاجعه بار حفظ کرد.
جدا یعنی یکی با خصوصیات شخصی و تجربه های من اگر اینطور بگه، خودش نشون میده که احتمال وجود خدا (اون خدایی که گفتم البته - یه خدای درست و حسابی و بهتر از خدای ادیان) همچین کم هم نیست. حداقل نمیشه اینقدر مطمئن بود که اصلا نیست.
ولی این دردها رو که آدم میبینه دردهای خودش یادش میره! باز خدا رو شکر ما از این مشکلات فنی جدی و اینا نداشتیم. البته پدرم بگی نگی یخورده مشکل داشت ها! پارانویا داشت؛ یجورایی روانی بود. ولی خب فک نمیکنم به اون شکل منم مشکل داشته باشم. زندگی سختی و تنهایی که در کودکی و نوجوانی داشتم باعث شد از نظر روانی مقاوم بشم و تنهایی شدید برام قابل تحمل باشه. بستگی به خودت هم داره چطور استفاده کنی چطور عقل و درایت و هوش و ارادهء خودت رو بکار بگیری. از تجربیات تلخ میشه قدرت و چیزهای مثبت و انگیزه و اراده برای پیشرفت هم گرفت. خودت باید نیروها رو تبدیل کنی هدایت کنی در جهتی که میخوای و درسته بنظرت. مثلا مادر و خواهر من خیلی وقتا از اون دوران همش بصورت بد یاد میکنن و گلایه و بهانه میکنن، ولی من مثبت تر نگاه میکنم و میگم اینا دیگه بهانس واسه از زیر مسئولیت در رفتن و اشتباهات و ضعف های شخصی خود رو توجیه کردن و گردن دیگران و شرایط انداختن. البته اونا زن هستن بهرحال شاید ضعیف تر هستن خب، نمیدونم. بهرحال میدونم که من نخواستم راه ضعف و نابودی خودم رو انتخاب کنم و دست روی دست بذارم و یه مشت تجربیات و دوران سخت منو به زانو دربیارن و به ناامیدی مطلق بکشونن و ضعیف و در سکون باقی بمونم، بلکه خواستم تلاش کنم و قوی بشم. حالا از هر راهی که در دسترسم بود و تونستم این کار رو کردم. چیزهایی که در دسترس من بود علم و فناوری و مقداری عرفان/معنویت و ورزش و هنرهای رزمی اینا بود. تا وقتی میتونم مدام پیشرفت کنم و عمرم هدر نره، دلم بصورت حداقلی خوشه.
امیدوارم بتونی کنترل روان خودت رو در دست بگیری و دوباره دست به کارهای خطرناک نزنی. خودکشی و دیگرکشی هردوش کارهای اشتباهی هست، بخصوص که آدم جوون باشه و نقص و بیماری جسمی یا بدبختی شدید خاص دیگری نداشته باشه. تا وقتی آدم سالمه و راحت نفس میکشه، گرسنه و تشنه نیست، مشکل و فشار خارجی شدیدی نداره، زندگی هنوزم ارزش بودن و تلاش کردن و امید داشتن رو داره. حالا بحث روان هم خب اگر روان دشمن آدم بشه باید کنترلش کرد باید شکستش داد باید تسخیرش کرد! من دربارهء نقصهای فنی در این باره نمیدونم و اینکه آیا درست شدنی هستن یا نه، ولی بهرحال نظر و توصیه و تجربه و درک خودم رو گفتم و امیدوارم مشکلت اونقدر حاد نباشه و بتونی بهش غلبه کنی و زندگیت رو بکنی. حالا نیازی نیست حتما انیشتین یا بروسلی بشی!! بتونی راحت زندگی کنی فقط، یه چندتا سرگرمی تفریحی چیزی هم واسه خودت جور کنی سرت گرم بشه آرامش بگیری. من یه مدت آکواریم داشتم توش گیاه طبیعی داشت خیلی سبز و زیبا بود به آدم آرامش میداد حیاتی که توش در جریان بود. ببین به چی علاقه داری چی بهت آرامش میده.
بیشتر از این چیزی نمیتونم بگم در حدی نیستم درمورد دیگران قضاوت کنم و فتوا بدم و قدیس بازی دربیارم. نهایت هرکسی خودش فقط میتونه به خودش کمک کنه و دلسوزترین و موثرترین کس معمولا خودشه. منم شاهکار کنم نهایت زندگی خودم رو حل کنم گلیم خودم رو از آب بیرون بکشم.
خودکشی راه حل ساده و قاطعی بنظر میاد، اما من شخصا با اینکه از مرگ نمیترسم اما جرات نمیکنم انجامش بدم و درست هم نمیبینم. کار خیلی خطرناکیه. البته اونی که مشکل روانی داره خب شاید دست خودش نیست نمیدونم. ولی آدم سالم آدمی که درجهء کافی از آگاهی و کنترل بر افکار و اعمال خود میتونه داشته باشه فکر نمیکنم این کار به هیچ وجه درست باشه. بخصوص که از اون موارد گنده و مشترک میان تمامی ادیان و مکاتب و معنویت هست که هشدار دادن هرگز چنین کاری نکنید که گناه بسیار بزرگ و نابخشودنی است و از کردهء خودتون پشیمان میشید! حقیقتا منم فکر نمیکنم این کار چندان هنری باشه که آدم همینطوری بخاطر مسائل سطحی و اثبات چیزی و اینها بخواد انجامش بده.
فراموش نکن فقط خودت بیشترین حد دلسوزی و خیرخواهی و توانایی رو در حق خودت میتونی داشته باشی. به امید دیگران نباش. به امید هیچکس و هیچ چیز دیگر نباش. یعنی اول باید خودت دلسوز و حامی خودت باشی. و مواظب روان خودت باش. خودت با خودت باش. از خودت حمایت کن. اگر خودت از خودت حمایت نکنی دیگه چه کسی میتونه بکنه و خواهد کرد؟
روان تو لزوما جزیی از تو نیست؛ میتونه بزرگترین دشمن تو باشه! باید کنترلش کنی، تحت تسلط خودت بگیری، اراده و خواست خودت رو بهش حاکم کنی.
پاسخ با گفت‌آورد