آغازگر جُستار
شعری از ایرج میرزا برای مراسم مضحک و مسخره ی عاشورا, به خوندن دوباره ش می ارزه
بدون سانسور البته..
"زن قحبه چه می کشی خودت را
دیگر نشود حسین زنده
کشتند و گذشت و رفت و شد خاک
خاکش علف و علف چرنده
من هم گویم یزید بد کرد
لعنت به یزید بد کننده
اما دگر این کتل متل چیست
وین دسته خنده آورنده
تخم چه کسی بریده خواهی
با این قمه های نابرنده
آیا تو سکینه یی که گویی
سو ایستَمیرَم عمیم گَلنده
کو شمر و تو کیستی که گویی
گُل قویما مَنی شِمیر اَلِنده
تو زینب خواهر حسینی
ای نره خر سبیل گنده
خجلت نکشی میان مردم
از این حرکات مثل جنده
در جنگ دو سال قبل دیدی
شد چند کرور نفس رنده
از اینهمه کشتگان نگردید
یک مو ز زهار چرخ کنده
در سیزده قرن پیش اگر شد
هفتاد و دو سر ز تن فکنده
امروز چرا تو می کنی ریش
ای در خور صد هزار خنده
باور نکنی بیا ببندیم
یک شرط به صرف برنده
صد روز دیگر برو چو امروز
بشکاف سر و بکوب دنده
هی بر سر و ریش خود بزن گل
هی بر تن خود بمال سنده
هی با قمه زن به کله خویش
کاری که تبر کند به کنده
هی بر سر خود بزن دو دستی
چون بال که میزند پرنده
هی گو که حسین کفن ندارد
هی پاره بکن قبای ژنده
گر زنده نشد، عَنم به ریشت
گر شد عن تو به ریش بنده"
پاسخ با گفتآورد