خودت گفتی «اگر بتونی هدفی معقول تر از آنچه قرآن برای وجود انسان ذکر کرده (عبادت کردن برای رسیدن به رستگاری) به من معرفی کنی من همینجا کافر شدن خودم را علنا بیان می کنم و دست از تمام عقایدم می کشم». یعنی قضاوت و عقل خودت رو معیار قرار دادی! اگر تو درک نمیکنی خدا چی میگه و برای چی، و فقط از روی ایمان اون رو باور میکنی و از روی وظیفه انجام میدی، پس دیگه این حرفا چیه که گفتی؟نوشته اصلی از سوی کوشا
بعدهم نظر ما، عقل و وجدان ما، اتفاقا ارزش داره. برهانش همون عقل و وجدانه. چیزی که بطور مستقیم و درونی درک میکنیم و عقلمون هم تایید میکنه.
مغلطهء شما در اینجاست که وجود و حقانیت و کمال مطلق و نیکی خدا، اون خدای خاص ادیان رو، مفروض گرفتید! خب اگر منم چنین فرضی داشتم، اگر همه داشتن، اگر واقعا بصورت تردیدناپذیری ثابت شده بود، که بقول شما بحثی نبود و نمیشد روی حرفش حرف زد، اما وقتی ثابت نشده، وقتی خدایان کم و بیش متفاوتی هست، و وقتی حتی میشه خدای واقعی رو خود تصور و استنباط کرد، البته خدای احتمالی رو درصورت وجود، اونوقت مسئله همینه که چرا باید خدای غیرمنطقی و غیرقابل درک ادیان، بطور مثال اسلام، رو باور کنیم و چرا خدایان دیگه یا خدای شخصی خودمون رو باور نکنیم و معقول تر و بنابراین وجودش رو محتمل تر ندونیم؟
بنظر من کاملا طبیعیه که آدم خدایی رو که درکش میکنه و بیشتر با عقل و وجدان خودش هم جور درمیاد باور کنه و بطور معقولی ترجیح بده.
پاسخ با گفتآورد