محمد در سالهای آغازین نرم بود و بیشتر شعر میسرود. آنگاه میگفت : لکم دینکم و لی الدین یا لأکراه فی الدین ...
در انزمان او بیشتر میکوشید که یهودیها به او ایمان بیاورند. که شاید از آن راه عربها هم دنبال روی میکردند.
ولی نزدیک به سیزده سال "موعظه ی نرم" کاری از پیش نبرد. کم کم آغاز به توهین به خدایان دیگران کرد. و همین شد که ناچار شبانه از مکه گریخت.
هنوز در مدینه هم با یهودیان سر سازش بود و پیمان دوستی بسته بود تا آن شد که از رهزنی و کاروان زنی از عربها گروههای پر شماری به او پیوستند.
در این زمان نقشه ی محمد در باره ی یهودیان دگر شد. پیشتر که مسجد اقصی قبله بود, برداشت و خانه ی کعبه را جایگزین کرد. با این کار ناخشنودی خودش را با یهودیان
نشان داد و خشنودی عربها را فراهم کرد. دیگر دین او یک دین عربی شد. کم کم دست بکار پیکار با یهودیان شد و تار و مارشان کرد. دینش و خدایش همانند
مردمان کویر خشن شد وهمان سنت دیرینه ی حمله و چپاول و گردن زدن از سر گرفته شد. او دریافت که این رویه چیزی است که مردمان کویر با آن آشنا هستند و بخشی از سنت آنان است.
اکنون دیگر لا اکراه فی الدین منسوخ شده بود و میگفت جز اسلام (ورژن او) دینی از کسی پذیرفته نیست و به لشگریانش فرمان میداد بروید و هر جا آنان را یافتید بکشیدشان ( اقتلوا هم ازا وجدتموا هم )
پاسخ با گفتآورد