اعتراضات پیدا و نهان
این مسئله به وضوح اثبات شده که آزادی بیان در ایران از زمان حوادث و تظاهرات جنبش سبز و انتخابات سال2009 خاموش شده و شدیدا تحت کنترل می باشد. به هر حال این عمل باعث ظهور برجسته و شیوه قابل مشاهده اعتراضی در دو سال و نیم گذشته شده است . در دسامبر 2011 یک هنرمند ناشناس به نام " دست سیاه" موفق شد که روی دیواره های سینمای معروف تهران کبوتران سفیدی را نقاشی کند. این یک کار هنری زیبا و در حقیقت یک روش زیرکانه اعتراض به دولت بود برای بستن سینماها و جلوگیری از فعالیت های هنری. بیشترین تاثیر این کار در قرار گرفتن آن در انظار عمومی بود و ناتوانی دولت در پنهان کردن سریع آن.از آن زمان بیش از 20 هنرمند دیگر به این جنبش پیوسته و شروع به نقاشی کردن به شیوه بسیار موثر بر روی دیوارهای تهران شدند که این کاربی شک در سکوت توجه مردم را به خود جلب کرده است.
البته دولت اسلامی این هنرمندان و نقاشی هایشان را محکوم می کند و اغلب این پیامها سانسور می شود که هدف این کار دادن وجهه منفی به هنرمندان می باشد. این نقاشی های دیواری معمولا در ظرف چند روز توسط مقامات دولت کشف می شوند و روی آنها را رنگ می زنند ولی قبل از این که این مامورین فرصت پنهان کردن این نقاشی ها را پیدا کنند، پیام این آثار به گوش مردم رسیده و بدون شک بحث در مورد آنها شروع شده. " دست سیاه" هنوز هم طلایه دار جنبش به گفته ای کارشکنان زیرزمینی است که چندی پیش نقاشی زن طرفدار بازیهای جهانی را کشید در حالی که به جای جایزه جام جهانی مشابه بطری پالمولیو را بالای سرش گرفته. این نقاشی دیواری بلافاصله دولت و جامعه ایران را در مورد وضعیت زنان در کشور خود را به چالش کشیده مخصوصا که زنان دیگر اجازه ندارند که در رویدادهای ورزشی تابستانی شرکت کنند . دولت با عجله روی این نقاشی دیواری را رنگ پاشیدند ولی هنوز به طور شگفت انگیزی آشکارا حضور دارد و یادآور پیام آن است. در هر حال بدون شک این کار یک اثر خواهد داشت که به قول یک منتقد در اشاره به ممنوعیت یک کتاب گفته که هر چیزی که ممنوع بشه مردم بیشتر به اون جذب می شن.
نظر شما در مورد این هنرمندان و نقاشی های خیابونی چیه؟
با سپاس
فرماندهی مرکزی ایالات متحده
پاسخ با گفت‌آورد