مشکل سوال شما اینه که فقط یک دید لوکال و داخل کشوری با حضور مقامات و احزاب جمهوری اسلامی داره!نوشته اصلی از سوی shirin
وقتی جمهوری اسلامی دیگر نباشد تمام احزاب و گروه های سیاسی داخل و خارج کشور که به خاطر سانسور و خفقان حاکم بر کشور صداشون به مردم نمیرسه فضای تنفس پیدا میکنند و میتونند آزادانه اهداف و برنامه های خودشون رو اعلام کنند و به طبع اون در رفراندوم همگانی برای مشخص کردن نوع حکومت شرکت کنند! (نه مثل رفراندوم جمهوری اسلامی که فقط یک شرکت کننده داشت - جمهوری اسلامی آری خیر).
قاعدتن برنده اون رفراندوم نماینده خواست اکثریت مردم هستش و این در اکثریت بودن دیگه ساختگی و آبکی مثل رفراندوم سال 57 نیست.
احتمالن هم از اونجایی که همه احزاب اجازه مشارکت خواهند داشت هر حزبی بسته به % رایی که میاره یک تعدادی کرسی در مجلس میگیره. به عبارت ساده تر حکومت کشور میشه حکومتی متشکل از تمامی احزابِ ایرانی چه آنهایی که مردم میشناسند چه آنهایی که مردم نمیشناسند.
یعنی احتمالن دیگه ما یک حکومت تک قطبی با قدرت مطلق نخواهیم داشت.
هر 4 سال یک بار هم یک انتخابات همگانی برگزار خواهد شد بین این احزاب! حزبی که بیشترین کرسی رو در مجلس به دست بیاره سیاست های 4 سال آینده رو مشخص میکنه. گاهی اوقات هم دو تا حزب با هم اعتلاف میکنند. مثل باقی کشور های درست و حسابی و دموکرات دنیا که یک حزب یا گروه خاص حاکمیت مطلق رو در دست نداره. بلکه هر کسی میتونه حزب تشکیل بده و در صورتی که بتونه دست کم 1% از کل آرا رو به دست بیاره دست کم یک کرسی از صد کرسی در مجلس رو صاحب میشه.
اونهایی هم که کمتر از 1% به دست آوردند باز با هم اعتلاف میکنند- مجموع رایشون بیشتر از 1% میشه بعد یک نماینده از طرف خودشون معرفی میکنند و اون یک کرسی رو در اختیار میگیرند.
به عبارت ساده تر حکومت کشور میشه مجموعی از تمام عقاید و احزاب و تفکرات و دیدگاه های مختلف و همه به اندازه رایی که آورده اند قدرت اجرایی خواهند داشت.
این طوری در حقیقت تضمین میشه که حاکمیت به سمت دیکتاتوری نره (مشروط بر اینکه کودتا یا سرکوب نظامی و ... به وجود نیاد که جلوگیری از این امر تا ثبات اوضاع وظیفه نیروهای خارجی هستش)
پاسخ با گفت‌آورد
