آغازگر جُستار
برای بردن این داریوش نیاز به هم‌فکری داریم، من آنچه تاکنون دریافته‌ام را اینجا می‌گذارم:
او بازیکن تاکتیکی بسیار قدرتمندی‌ست و همیشه سه/چهار حرکت جلوتر را در نظر دارد، اما فقط سه چهار حرکت! او همه‌ی حواس خود را به طراحی استادنه‌ی تله‌های کم‌زحمت و پربازده می‌دهد و ذره‌ای خود را با نقشه‌های زیرکانه و بلندمدت درگیر نمی‌کند. در حقیقت، بازی او ذره‌ای ظرافت ندارد، یک زد و خورد اینجا، یک درگیری آنجا... همه‌ی هدفش برنده شدن نبرد در دست است.
بازیکنان «نقشه‌ریز» معمولاً در برابر بازیکنان «تند و تیز» بد بازی می‌کنند، دلیل اینکه راسل در برابر او نتایج بسیار بهتری می‌گیرد این است که راسل سبک مشابهی دارد، فقط در آن ضعیف‌تر است.
بهترین توصیفی که برای سبک بازی او به ذهنم می‌رسد، «شطرنج دهاتی»ست! بی‌شوخی، همینطور به یک سوراخ آنقدر فشار بیاورید تا باز بشود! پیرمردهای پارک دانشجو نیز همینطور بازی می‌کنند! ذره‌ای ظرافت در سرتاسر بازی او نخواهید یافت. فقط بسیار خلاق است. تصور بکنید که نبرد میان لژیون‌های اصیل و منظم رومی گیر بند ِ قداره‌کشان گل افتاده‌اند و ده به یک محاصره شده‌اند!
از این عقده‌پراکنی‌ها که بگذریم، من فکر می‌کنم این یک نبرد بسیار جالب است: روش که او با آن خوب شده زمان بسیار زیادی می‌برد اما کارآمدتر است، روشی که من با آن خوب شده‌ام زمان کوتاه‌تری لازم دارد اما در برابر چالش متقابل او پاسخ نمی‌دهد.
پاسخ با گفت‌آورد