یونی‌پرس از دید ِ من یک اشکال ِ مهم دارد، که خاندن و درک ِ معنا را، به ویژه، برا یِ آن‌ها که فارسی را به عنوان ِ زبان ِ چندم می‌آموزند، با مشکلاتی همراه می‌کند. این اشکال ِ مهم فاصله‌گذاری'ست.
به نظر می‌رسد، «پیوند ِ آوایی» معیار ِ سرهم‌نویسی قرار گرفته، که از دید ِ من کاستی یِ بزرگ ای'ست.
برا یِ نمونه، «از او» در «از او پرسیدم» را ما اغلب به صورت ِ /اَزو/ می‌خانیم، اما هرگز آن را azu (بی‌فاصله) نمی‌نویسیم. به همین ترتیب، شایسته نیست «کتاب ِ» در «کتاب ِ او» را ketâbe بنویسیم. افزون بر این دوگانگی، چند اشکال دارد:
واکه یِ /e/ با اضافه‌شدن به بسیار ای از واژه‌ها واژه یِ تازه می‌سازد؛ که جدانوشتن ِ e یِ اضافه از قاتی‌شدن اشان جلوگیری می‌کند:gir + e = gire
dast + e = daste
lâ + e = lâye
جمله یِ in sâze cubi’st (این سازه چوبی'ست) به آسانی می‌تواند به شکل ِ «این ساز ِ چوبی'ست» اشتباه خانده شود.
نه فقط نشانه یِ اضافه، که در باره یِ نشانه یِ نکره هم چنین مشکل ای هست؛ حتا بیش‌تر:ketâbi neveŝtam معلوم نیست «کتابی نوشتم (به سبک و سیاق ِ کتاب)» است یا «کتاب ای نوشتم (یک کتاب نوشتم)»؛
kârhâ ye ziyâdi kard معلوم نیست «کارها یِ زیادی (=زائد) کرد» است یا «کارها یِ زیاد ای (= بسیار ای) کرد».
این مشکل را به صورت ِ دیگر ای هم می‌توان عنوان کرد: جا یِ تکیه.
تکیه یِ اسم‌ها یِ فارسی رو یِ واپسین هجا'ست: keTÂB، ziYÂD
افزودن ِ نشانه‌ها یِ اضافه یا نکره جا یِ این تکیه را تغییر نمی‌دهد:
keTÂb e U
keTÂb i (یک کتاب)
ziYÂd i (بسیار ای)
حال آن که اگر /e/ و /i/ به پایان ِ واژه افزوده شوند تا واژه یِ تازه ای بسازند، جا یِ تکیه تغییر می‌کند:
ketâBE (کتابه - آن کتاب در گفتار)
ketâBI (کتابی - به سبک و سیاق ِ کتاب)
ziyâDI (زائد)
پاسخ با گفت‌آورد