آغازگر جُستار
صفحه توالت در ویکی فارسی مطلب جالبی درباره سابقه توالت در ایران دارد(شد ما یک مطلب درباره تاریخ یک چیز بخوانیم و نبینیم مذهبیون با آن مخالفت کرده اند؟):
در ایران مستراح را پیشاب و"هواگش" و" خلا" نیز می گفتهاند تا یکصد سال قبل توالت در ایران در داخل اتاق جداگانه در گوشهای از سرا و بدور از اتاقهای نشیمن وجود داشت توالت خانه در واقع بدون چاه بود یعنی فضای نشستن و سنگ توالت در روی بلندی قرار داشت و مدفوع بداخل محوطه شیب دار و گودالی در همان اتاق هدایت میشد و روی محوطه گودالی شکل خاک می ریختندبعد از هر چند مدت مدفوعها را برای مصارف کشاورزی بر بار خران حمل و به مزارع میبردند با زندگی شهر نشینی مدرن و تغییر سبک سراها به خانههای کوچک و آپارتمان حفر چاه سرپوشیده توالت در مستراح خانهها مرسوم شد. از سال ۱۳۴۳ و با ایجادسپاه بهداشت و سپاه دانش ایجاد چاه سرپوشیده برای توالتها در روستاها نیز اجباری شد. علمای دینی در ابتدا با تغییر کاربری مستراحها به چاه سرپوشیده و همچنین تغییر حمامهای خزانه به حمام دوش گرمابه مخالفت میکردند. این مخالفتها در مناطق سنی نشین و روستاها شدید تر بود بطوریکه مردان در روستاهای شرق خراسان و هم مرز با افغانستان حاضر به استفاده از توالتهایی که زنان از آن استفاده میکنند نمیشدند. در روستاهای افغانستان هنوز هم توالتها بیشتر حالت سرباز دارد و استفاده از چاههای سرپوشیده را مخالف شرع می دانند. در ایران تعداد توالتهای عمومی کم است به همین خاطر با وجود مراکز تاریخی و دیدنی فراوان در ایران، توریستها برای استفاده از سرویس بهداشتی دچار مشکل می گردند. از جمله مشکلاتی که برای استفاده مسافران از توالت می باشد نبودن آویز مناسب در سرویسهای بهداشتی است. هر چند اخیرا در بعضی از پایانههای مسافربری، فرودگاههاو یا ایستگاههای راه آهن نوعی جالباسی که به آن توشه نگهدار می گویند دیدهام که امیدوارم با توجه به نیاز جامعه و همراه با گسترش توالتهای عمومی استفاده از توشه نگهدار هم فراگیرتر شود.
پاسخ با گفتآورد