پاتوق شب نشینی

[Theodor Herzl]

مهربد گرامی‌ همه به این اوضاع اینجا عادت کردیم ، تا اینجا فیلتر است و ضدّ اسلامی مثل هم میهن نمی‌شود اینجا که هزاران کاربر داشته باشد ، مردم میترسند یک وبسایت موسوی چی‌‌ها رو بروند چه برسد اینجا که از صهیونیسم گرفته یا خشتک محمد بحث میشود! همین ۱۰-۱۲ نفری که فعال هستیم خوب هست به نظر من ، هرکه هم اضافه شد چه بهتر! اینجا روزی ۲۰۰۰ تا خواننده دارد تقریبا ، خیلی‌‌ها فقط برای خوندن اینجا هستند و میترسند که عضو بشوند!

[Mehrbod]

[Fiona]

من به طور کلی دوستی های اینترنتی با پسرها رو هیچ وقت به دنیای واقعی نکشوندم تا به حال

با دخترها به کجا کشیده آنارشی جان؟!

[Anarchy]

با دخترها به کجا کشیده آنارشی جان؟!

گاهی به جاهای خوب ، گاهی به جاهای بد ... البته در اصل همون جاهای بدش ، خوب بوده یا شایدم جاهای خوبش ، بد بوده !!

[Fiona]

٧٧٧٧ and counting

با این شزایط کوشش کنیم شما خاموس بمانید؛ که شمار نوشته هایتان به VVVV نرسد...

[کافر_مقدس]

[Dariush]

دوستان @Russell, @مزدك بامداد و @Ouroboros به نگر میاید عطای اینجا را به لقایش بخشیده باشند (:

امیدوارم اینطور نباشد واقعا. البته قابلِ می‌تواند قابلِ درک باشد که مزدکِ گرامی زیاد اینجا نیایند؛ کاربرانِ اینجا شاید به اندازه‌ی خودشان به جزئیاتِ و دقایقِ موضوعاتی چون فرگشت، فیزیک، زبانشناسی، تاریخ و ... واقف نباشند اما حداقل به اجمال همه چیز را می‌دانند و بحث کردن با ایشان جذابیتِ چندانی برای مزدک ندارد ، جز به قولِ خودشان خودنمایی! راسل و امیر اما اینجا را باید خانه‌ی خویش بدانند، خانه‌ای برای دیدار با دوستان و یاران و بیانِ شطحیات، گاهی دردل، گاهی ابراز احساسات، گاهی هم حرف‌های جدی‌تر و علمی-فلسفی و جدل‌های کوبنده! مگر در فضای مجازی پارسی چند جا مثل دفترچه هست؟ به نظرِ من که غنیمت است واقعا!

؟

آقا شما هر روز با چند نفر روبوسی کنید (که از بدشانسی 95 درسدشان مرد هستند) و تکرار مداومِ جملاتی چون «سالِ نو مبارک»، «سالِ خوب و خوشی برات آرزو می‌کنم» و ... مهمانی و میزبانی و آجیل و شیرینی و این چیزها را دو هفته هر روز و هر روز تجربه کنی، شبیه گوسپندان نمی‌شوی؟ :))

[Mehrbod]

[Soheil]

آئین‌هایی چون نوروز برای همین هستند که نزد هم گردآمده و یاد امان بیاید همه‌یِ زندگی را تک و تنها و برای خود نمیشود و نباید سپراند دیگر داریوش جان ((:

مساله اینه که حداقل من از بیشتر این افراد خوشم نمیاد. این روبوسی و خوش و بش ننگین و مسخره بیشتر از همه چیز منو ناراحت میکنه. بوسیدن یا در آغوش گرفتن کسی که واقعا یک دوستی و علاقه ای بینمون هست خیلی هم لذت بخش و خواستنی هست ولی آخه این روبوسی هایی که فقط بخاطر پیروی از رسم و رسوماته و اونم به این شکل مسخره برای من مثل فحش میمونه.

[Dariush]

نه انگار جای من هم اینجا افزوده است.

من تا ٧٧٧٧ اُمین پیک ام نزد دوستان و یاران هستم, اگر سخنگاه همینجور مرده و
خاموش بود من هم یک درنگ همیشگی نموده و برای همیشه دفترچه را کنار‌مینهم.


پارسیگر

مهربد بزرگوار، شما چرا اینقدر زود ناامید می‌شوید؟ قدری به اندیشمندانِ تاریخ نگاه بکنید که چه میزان تنها و مهجور بوده‌اند ولی امروز پس از صدها و هزاران سال ما از ناامید نشدن‌شان چقدر سپاسگزار شده‌ایم و در نهایت این حماقت و جهل بوده که در برابرشان شکست خورده! شکیبایی خود عنصری مهم از خردگرایی‌ست! من خبری جالب و شاید باورنکردنی برایتان دارم: من در یک سالِ گذشته در دانشگاه حداقل از پنج نفر وصفِ اینجا را شنیده‌ام و همیشه هم از سوادِ بالای کاربران‌اش تعریف کرده‌اند. من بازخوردهای جاهایی مثلِ اینجا را در بیرون زیاد دیده‌ام که شوربختانه نمی‌توانم نشانی‌های روشنی از آنها اینجا بگویم.

من فکر می‌کنم در گذشته ما اشتباهاتی کرده‌ایم از جمله اینکه با کاربرانِ نو، برخوردِ سردی داشته‌ایم و جوی خشک و سخت اینجا برقرار کرده‌ایم (چیزی که همه‌ی کسانی که با من در موردِ اینجا حرف زده‌اند نسبت بهش هشدار داده‌اند) که البته اخیرا کمی از شدت‌اش کاسته شده. ایرادِ دیگرِ اینجا این است که در فضای مجازی نشانی از آن نیست. من امیدوارم امسال بتوانیم آن یکی سایت را راه بیاندازیم و تونلی باز بکنیم به اینجا!

با تمامِ اینها، من هنوز گمان می‌کنم اینجا جوان است و فرصت برای رشد زیاد دارد. اگر هم نداشته باشد، شما بیاندیشید که از کاربرانِ شاخصِ اینجا چقدر آموخته‌اید، بودنِ فضایی چون اینجا یعنی وجودِ این فرصت که سالی دو سه تا آدم شبیه به اینها راهشان به اینجا باز شود، برای من همین هم کافی‌ست! شما قدری به فضای مجازی پارسی دور و برتان نگاه بکنید و ببینید که چقدر رقت‌انگیز و هتا تهوع‌آور است. در برابرِ تمامِ آنها، فضایی چون اینجا، با تمامِ خلوتی‌اش، بسیار ارزشمند است.

نباید از نوشتن در اینجا انتظارِ بازخوردِ آنی داشت، نوشته‌های شما در اینجا می‌مانند و (تقریبا) همیشه در دسترس خواهند بود و کسانی خواهند بود که ارزش‌شان را دریابد. به یاد بیاورید اکثریتِ مطلق در همیشه و همه جا نادان بوده‌اند، اما همان 5 درصدی که چنین نبوده‌اند، کارِ خود را کرده و آن 95 درصد را تحتِ تاثیر خویش قرار بده‌اند، شده هتا چند دهه یا چند سد سال پس از مرگ‌شان! من مطمئنم روزهایی خواهند بود در سالهای آینده شما از نرفتن و بودن در اینجا نه تنها پشیمان نخواهید بود که از خواندنِ نوشته‌های امروزتان از خودتان حس رضایتمندی خواهید داشت.